​21.
"Stel je hebt een deur, en een slot, en een sleutel die niet past. Wat doe je? Vervang je de sleutel,het slot of de deur?"Hmmm... Hans Capslock en besliste om Radio 1 in te wisselen voor Q-Music. 'Somebody to Love' van Queen was halverwege. Goed. Harder. Zowel volume als de 4wheel zelf.

Rebecca intussen maakte vaart met haar opmaak en vormgeving. Een wild gebeweeg met mascara, Egyptische aarde en ogenblauw. In de snelheid viel een klodder mascara op haar kant. Pffffft... haar ogen draaiden weg zo ontevreden was ze met zichzelf. En toen zag ze hem liggen. Door het ronde raam. Jack op apegapen op de kadetrap. De adrenaline spoot uit haar oren en de Egyptische aarde stoof als mul zand van van haar gezicht toen ze naar buiten rende. "Jack! Jij gaat niet dood op mijn stoep, hoor je!'
Jack keek meewarig op: 'Hai, ex schatje ... wat ligt je trap lekker ... beter dan Tempur ...'
"Stel je niet aan zak! Mee naar binnen.. Ik schrok me lam!'. Rebecca vatte Jack in z'n kraag en sleepte hem over de steiger haar ark in. Over de eerste drempel geraakt liet ze hem als een aardappelzak tegen het kattenluikje ploffen.
Vertel! Maar wel snel .... ik moet weg. Ben je dronken? Wat is er een bus? Wat moest jij in de Bijenkorf? Ben je weer verliefd? Oh shit ik moet ook nog wat anders aan ....'
'Oke BecksHoney, mag ik de vragen in willekeurige volgorde beantwoorden? En ik ben zielig hoor. Wees eens een beetje lief voor me'



'Haaaaaa Nieuw Schrijvertje, met Natas. Still on top of your story?!' De Nieuwe Schrijver was voorbereid op de krachtige manier van telefoon beantwoorden van zijn uitgeefster en hield zijn mobiel op gepaste afstand van zijn oor. Hij verdacht haar ervan bellers met haar stemgeluid af te willen bluffen. Maar hij was voorbereid en vastbesloten z'n punten te maken.
'Nou Natasja dat is het em nou net. Ik wil regels. Ik wil dat iedereen zich aan de regels houdt. And that means including you'
'Brandt los ventje! schreeuwde Natasha
'Goed nou oke.
Punt 1. Geen vreemde talen meer. Ik bedoel: still on top of your story.... Wie verzint zoiets? Ik niet. En Duits in Utrechts verhaal vindt ik uberhaupt niet kunnen. Straks zul je zien dat er iemand naar Madeira gaat en ik Spaanse dialoogjes op moet gaan zitten tokkelen. ...'
'Madeira is Portu.. '
'Met permissie en alle respect enzo maar ik wil even heel graag m'n puntjes afmaken nu.
Punt 2. De uitgeefster gaat niet op eigen houtje zitten bellen met mijn karakters, laat staan dat ze ze probeert aan te sturen.
En ten slotte punt 3. Hoe komt Tahoma Bold zwanger? Heb ik dat verzonnen? Wie schrijft er hier eigenlijk? Wie is er hier eigenlijk de Nieuwe Schrijver?

 

​22.
Drie punten maar liefst. Dit was menens! Natasja besloot het over een andere boeg te gooien. Ze had natuurlijk niet voor niets gebeld, maar de luchtige aanpak miste zijn effect.
Ho even, meneertje! Uitgesnotterd? Ja? Zei ze dus. Wat waren ook alweer de afspraken? AaHaa! Hier heb ik ze:
a. De Nieuwe Schrijver is eigendom van uitgeverij Mirenco BV, in dezen vertegenwoordigd door de heer Tom Plakken.
b. De heer Plakken bedient zich van leesbaar Nederlands, maar is gerechtigd elke andere taal met uitzondering van het Chinees, het Inuit en het Hebreeuws - in zijn werk te incorporereren ALS DIT TE PAS KOMT.
c. Of dit te pas komt wordt mede beoordeeld door de uitgever, in dezen vertegenwoordigd door Natasja Beddingveld. Die omdezelfde reden als hierboven vermeld mag bellen met wie dan ook, wanneer dan ook en waarom dan ook. Dit is niet persoonlijk, maar zakelijk, so GET OVER IT.
d. eh? de rest is ongeschreven.
Are we clear?

Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Tom Plakken, a.k.a. De Nieuwe Schrijver, likte aan iets en het was niet zijn pen.

Ik constateer intussen dat je geen enkele greep hebt op Rebecca, vervolgde Natasja. En dat je tegen de wens van de sponsor in toch een allochtoon ten tonele hebt gevoerd. Liefde, sex, voetbal, auto s, merkmatrassen en lattenbodems over de volle breedte van het slaapdomein, allemaal goed. Allemaal ‘branding’. Maar geen polariserende maatschappelijke kwesties en al helemaal niet met een spraakgebrek. BETER BED was daar heel stellig in. Ook het tempo mag iets opgevoerd. Het breiwerkje ‘Het leven uit een dag’ is al eens op de pennen gezet; ik meen door AFGTHJZ ENZ. En wat Rebecca betreft: het is NIET de bedoeling dat ze met die Capslock coincideert. Ik heb andere plannen

Maar Tahoma ... klonk het nu, bijna klagelijk.
Es musste so sein ... bedisselde zijn uitgeefster. Misschien moet je minder drinken! En hing op.



Es musste nie sein. Nie nie nie. Dat was het wakkere besef van Edith Page, in de bar van het Kaisers Kirchen. De plostelinge klaarheid werd in hoge mate bevorderd door een koude rilling. Die weer het gevolg was van een ijsblokje waarmee Bur Oblatt, men vergeve hem zijn Duitse voorvaderen, probeerde enig leven in de dooie mus te brengen. Maar in plaats dat het koele klontje bijdroeg aan een verhoogde geilende koorts in Ediths glooiende heuvelrug had het een averechtse werking. Edith snoot kordaat dr neus in de kraag van Burs smetteloze Lagerfeld, en vestigde toen haar roodbetraande ogen op diens gezicht. Je wilt me het bed in lullen! Zei ze, maar zonder verontwaardiging. Nee maar!
Ik dacht dat je wel wat afleiding kon gebruiken, zei Bur.
Afleiding? Afleiding? Kreet Edith. Troost, zul je bedoelen. Perla Plus, bedoel ik dan. Jemig! Je moet geen jongens en meisjes door mekaar halen.
Nou goed, probeerde Bur. Ik dacht aan een win-win situatie.
Eh huh. Zei Edith en dacht even na. Ze ging staan en wierp theatraal haar armen in de lucht.
En Pierrrrre, wat heeft onze kandidaat gewonnen?
In de stilte daarna prikte ze een vinger in de doublebrested van Bur. Kijk jongeman, jij wint niks. Want je doet niks. Je aait en paait een beetje voor de vuist weg. Jij denkt dat je op flip flopjes naar een gala kunt sjokken. Dat je een voldoende krijgt omdat je met de juffrouw flirt. Think again, Burremans. Maarre ... het is WEL een goed idee. Dat nadrukkelijk uitwerking verdient. Thanks. En met een vluchtige kus op Burs wang, alsmede een weinig wankel, zette Edith koers naar de lift.

 

​23.
In het katholieke ziekenhuis zat Phil gespannen omzichtig zijn linkerarm te ontspannen. Daarbij geholpen door een mix van een drietal pillen, hem aangereikt door een zuster die had uitgeschreeuwd dat zij Karin heette. En verder: DOKTERKOMTZOBIJU!!'
Phil keek neer op de door Bouchra liefdevol aangelegde mitella. Een schitterende Berberse doek. Phil zou zweren dat ze met hem in de ambulance naar het ziekenhuis was meegekomen maar nu leek ze gewoon uit het verhaal geschreven.
Wat een oude meuk aan ziekenhuisbedden hier trouwens. Een en al vervelende oostblok/chloor/urine uitstraling. Zou daar geen handel in zitten? Die bedden dat interieur moest toch ooit vernieuwd. Op zoek naar een leveranciersmerk onder het frame kwam hij zijn arm weer tegen: 'AUWwww!' Misschien was het toch tijd dat de ondernemer in hem even niet werkte.

De deur zwiepte open en een iel mannetje met een rond brilletje verscheen.
'BRAAAAAT! Boehoe!' galmde het achter hem door de holle gangen.
gevolgd door het antwoord: 'Tammy? huh?'
De binnengekomen figuur sloot ge-ergerd de deur achter zich. Hij was jonger dan Phil gehoopt had. Arts-assistent las hij inderdaad op zijn witte jas waaronder een naam met misselijkmakend veel klinkers.
'Meneer Kollers?' sprak de man.
'het is eigenlijk meer Colors ... kleuren in het Engels'
'Ja prima. Meneer Kollers, zijn er al foto's van uw arm gemaakt?'
'Nee meneer Wipper' antwoordde Phil die in de veronderstelling was dat hij de naamtag van de doktersassistent goed had ontcijferd.
'Het is Wierper. Dorigo Wierper om precies te zijn. En ik stuur u naar de Röntgen en dan kijken we straks verder.' Hij checkte zijn horloge, zwiepte de deur open en Wierper was weg.
Zuster Karin liet de deur niet tot rust komen. 'We gaan naar Röntgen zeker he?!'
'Ja we gaan naar Röntgen'
"En waar is dat meisje dat met u mee was?'
'Euuh ... weet ik niet ...'(dus toch!)
'Dan zult u het met mij moeten dan als sjapperoooone!' en zuster Karin gierde het, om een door Phil niet begrepen reden, uit.'Komt u maar!'
Met haar achterste hield ze de zwiepdeur open Zodat Phil in z'n eigen tempo de gang op kon hobbelen.
Daar ziet hij Dorigo Wierper gebogen over een man die gestrekt op de grond ligt. Hij geeft de man petsjes in het gezicht. 'Hallo, hallo hoort u mij?'
Phil ziet dat hij de man kent.
T'is Crop.

 

24
Becks! Waddooooeee jem? Ke? Ke?
Jack deed een poging overiend te komen maar zakte terug in de stoel.
De ppollssssie belle. De ppplsiies is je bezzzet vrind, hikte Rebecca.
Zzzo nied. Zei Jack. Ei eieiekeellls. Daazzzijnut. COR RUPT O Saurus. SUN.
Hij ddoedd t niet, zei Rebecca, en gooide de hoorn van zich af.
Het bleek de draadloze muis . Met meer geluk dan sanitas ving Jack hem op.
Iz muiz! Zei hij. Muiz van gebruiuiikkeer gevonde. Hallo.
Dat zorgde voor ontzettend veel kortstondig plezier.
Kkkkkkkk’s. Kaaas. Zie Rebecca. Muiz moeet kaaas. Jij ook.
Luzt niet. Zei Jack. En graaide om zich heen. Flez leeg. Flez!
AllzzzisOP, zei Rebecca. OppppperdepppoppperdePOP. Finito! Finito Djordz
FFFiniDI. Zei Jack. Kleeere.
Over de ravage keken ze elkaar aan.
Niet huilen! Riep Jack. Kommmmamaaar

De ex-geliefden vonden elkaar halverwege het vloerkleed. Er werd wat gestreeld maar veel soelaas bood het niet. Daarvoor waren ze te ver heen. De vertrouwde rondingen volstonden voor comfort en de afstort in vergetelheid.
...

Ondertussen echoode het fockfockfock in het hoofd van Hans Capslock, een voor zijn doen ongebruikelijk vocabulaire. In het katholieke ziekenhuis had hij desgevraagd de lead genomen in het begeleiden van twee van zijn voetbalmaten. Phil wiegde zijn gegipste arm als een gemummificeerde baby, en Alex staarde in zijn bekertje koffie alsof de Little Mermaid er in rondzwom. Met een waterhoofd!
Beiden mankeerden feitelijk bar weinig. En daar had hij zich dus zijn date met de veelbelovende Rebecca voor ontzegd. Fock fock en nog eens fock!
In zijn hoofd echoode het telefoongesprekje na:
Rebecca, het spijt me zo, maar ik moet onze date cancellen. Ik heb een spoedje in het ziekenhuis. Twee van mijn maten liggen daar. Ik bel je zodra ik kan, goed?
Jeetje! Had ze gezegd. Twee????
Meer niet. Maar het klonk alsof-ie een aardbeving in Zwaagwesteinde had verzonnen! Een tsunami in het Tjeukemeer.

Goed dat je er bent, man! Knikte Phil dankbaar in zijn richting.
Het was dan ook Phil geweest, die m had gebeld. Of liever gezegd: dat had laten doen. Nadat hij in het gevloerde slachtoffer zijn keeper had herkend aan diens ligging, waaraan alleen een dodelijk tussen de handschoenen geklemde bal ontbrak was er een ongekende resoluutheid in hem gevaren.
Hey. You! Had hij geroepen, tegen de verpleegster die Karin heette. Schreeuw niet zo! Help liever. Haal Mn Mobiel Uit Mn Kontzak. NU!
Die had op haar beurt grappiger gereageerd dan Phil voor mogelijk had gehouden
Maar natuurlijk, dokter Phil!
En dus waren daar Capslock, de Cropper en hijzelf. Bijeen in ongewone setting, maar toch een buitengewoon vertrouwd gevoel. Er kwam iets van leven terug in Crop. Wat een wedstrijd! Zuchtte hij. Ik lust wel een biertje. Waar is de rest?

 

​25.
De rest. Ja .Waar is de rest. En wie is de rest. En moet de rest worden opgevoerd, verhaaltechnisch gezien. Met Jack hadden we natuurlijk het kwartet vol maar een team was het natuurlijk nog niet. De nieuwe schrijver wilde graag compleet zijn en geen losse eindjes achterlaten. Een moeilijke fase.

Hij visualiseerde Marc Cherchez a.k.a. 'Het Hakje', aanvallende verdediger en ijverige ambtenaar, die in de ruimste zin van het woord altijd graag in beeld was. Tot nu toe dus nog niet. Dat gold ook voor de speelse Toon Raster. Meestal aanvaller. De man die zo vrolijk kon vloeken. In tegenstelling tot Flip Horizontal, de vrijgemaakt gereformeerde aanvaller en pingelaar die zijn naam eer aan deed door veel en vaak te vallen. Tenslotte maakte Ab Brechen het team compleet: de akelig fitte vijftiger, voetballende allrounder, moeilijk van de bal te krijgen, een sociaal werker die vreemd genoeg steeds de wandelsport ter sprake bracht.
Hmmm ... Allemaal blank en slechts 1 serieus religieus. Saai natuurlijk maar Natasha en de opdrachtgever zouden tevreden zijn over de volkomen risicoloze insteek. Bah.



'Hai Bouchra' riep Marc zo hard dat alle omstanders opmerkten dat hij, Marc Cherchez, de man verantwoordelijk voor alle straatmeubilair en openbare prullenbakken in de domstad, inderdaad, heel gewoon een conversatie kon openen met een vrouwelijke gehoofddoekte medelander.
1 dag in de week trok Marc per fiets een wijk in om erop toe te zien dat alle zaken waarvoor hij verantwoordelijk was, zaken die met gemeenschapsgeld bekostigt waren en onderhouden werden, daadwerkelijk op een ordentelijke manier dienst deden. Als hij niet met minimaal vijf bekenden een praatje kon maken tijdens zijn wekelijkse tocht was, de dag eigenlijk mislukt. Hij leunde losjes tegen een in orde bevonden papiercontainer.
'Meisje, wat doe jij hier?' Onmiddellijk realiseerde hij zich dat het zo'n beetje moest klinken als: 'waarom blijf je niet gewoon in Kanaleneiland waar je hoort' .

Om zijn goede bedoelingen te benadrukken lachte hij er daarom maar met veel energie bij. Bouchra schrok op. Kende ze deze man of is er een andere Bouchra? Nee, hij keek haar recht aan. En toen, dankzij het feit dat ze net buurman Phil naar het ziekenhuis had begeleid maakte ze de connectie. Het was 1 van de mannen die tijdens de barbeque ter gelegenheid van de opening van buurman Phils beddenzaak vorig voorjaar, haar aandacht had proberen te trekken. Voor Marc gold gewoon dat hij lekkere dingen niet zo snel vergat en voor dit doel een rolodex in zijn hoofd had ontwikkeld. Dat dat omgekeerd misschien niet zo was kon hij zich niet voorstellen.
Bouchra herpakte zich: 'Nou dat is ook toevallig...' vermeed ze zijn naam, omdat ze die echt niet wist '...dat ik u hier tegenkom. Ik heb net uw vriend meneer Phil Colors naar het ziekenhuis gebracht'
Marc was meer van slag van de twee keer u aan zijn adres dan het bericht over zijn vriend die kennelijk iets mankeerde.

 

​26.
U? u? zei hij dus tegen Bouchra. U staat voor Utrecht. En Utrecht dat zijn jij en ik? Ja toch? Jongedame?
Je kon het in de invallende schemer niet echt zien, maar Bouchra bloosde. Anders dan haar Hollandse seksegenoten hoorde zij in het woord jongedame een bevestiging van de belofte die ze was. Ze was dan ook grootgebracht met gezag in plaats van betutteling. En alleen in zo n omgeving konden complimenten echt gedijen.
Ik hou van de stad, zei ze eenvoudig. En van de mensen die erin wonen. Althans, de meesten, voegde ze voorzichtigheidshalve aan toe.
Dan hoop ik van harte dat ik daar bij hoor, slijmde Cherchez. Kan ik je misschien een lift geven?
Eh, zei Bouchra. In mijn cultuur ?
Oh natuurlijk, sorry, interrumpeerde Marc Cherchez, die van cultuurverschillen zijn tweede natuur had gemaakt. Altijd beleefd informeren wat voor vlees je in de kuip had. En dan overal gewoon dezelfde groene afvalbakken plaatsen.
Achterop de fiets klimmen bij een wildvreemde man, vatte hij de situatie samen. Nee, dat kan natuurlijk niet.
In mijn cultuur, vervolgde Bouchra onverstoorbaar, is het de gewoonte om eerst even stevig in te drinken! Waar had je dat gedacht te doen?



... et Marc cherchez les mots! dacht De Nieuwe Schrijver, nam een slok van zijn rokerige whisky en trok een nieuw vel uit de printer. Hij dacht even na en vervolgde:



Jouw kamer of de mijne? Fluisterde de man die zich tussen het kussen door had voorgesteld als Aro Bronwater. Al had ze dat misschien niet goed verstaan en al deed het er ook geen bliksem toe.
Mmmmm, mjamjamde Edith, en verlegde haar armen van s mans nek naar hoog boven haar hoofd. Zo doende schoot haar bovenlichaam naar voren en vormden haar borsten the perfect vanishing point. Van enige verdere conversatie was dan ook geen sprake. Edith kreeg visioenen van the great barrier reef, waar de bijzondere tongvis doorheen slingerde. Zelf snorkelde ze geweldig lekker: hier greep haar hand in een wild warrelend koraal, daar stuitte ze op een aan de zeekomkommer verwante soort (toch goed dat ze dr Superdierenactie van AH had volgespaard!). Ondertussen deinde het kleine rechthoekige aquarium van de lift als een Efteling-attractie, en met je ogen dicht nog eens zo meer. Er knabbelde iets aan haar schouderbladen (mbaajhambandjee, klonk het gemoffeld onder haar gloeiende rechteroor). O, goed, deze Aro was kennelijk van de trage tak. Waar was Jaws als je m nodig had?! Edith maakte korte metten en rukte de knellende rozekoekkleurige cupcakevormpjes los. Met 1 hand! Toe maar. Een gorgelend geluid bewees dat het opgevoerde tempo op brede steun kon rekenen. Het verkennend zwemmen verkeerde in een overweldigende diepzeeduik, langs borrels en bubbels, en flarden van strelend zeewier: waar gingen ze heen? Daar! Naar de bodem van de zee. Ja ja, zinken maar. En dan omhoog. Sneller dan de pijlstaartvis, speelser dan Flipper, krachtiger dan Moby Dick. Aro Bronwater deed zijn naam eer aan; Edith katapulteerde in een fontijn van licht om te kort daarna in een warme golfstroom haar ogen op te slaan. En te constateren dat ze naast niet veel meer dan een krimpend badeendje op de bodem van een lift lag. Een vertederend gezicht. Het bleek ook te kunnen praten.
Zo! Hallo daar. En JIJ bent? zei het ademloos.

 

​27.
'Braat ben ik, hai.. Ik ken u wel van de kraam. Tammy is geloof ik een beetje weg van u.'
Als eerste kreeg Alex een hand van Braat Commandeur, de visspecialiteitenman die elke woensdag en zaterdag zijn krachtstroom betrok bij de bakker van het kleine winkelcentrum en zo in de mogelijkheid was een groot deel van Utrecht-Oost niet alleen te voorzien van haring, lekkerbekjes en kibbeling maar ook exclusieve, gemakkelijk thuis te bereiden zalm- en pangasiusfiletschotels. De gulle lach en de rappe handjes van Tahoma zorgden voor een aanzienlijke plus in zijn omzet.
Ook Hans en Phil kregen een hand en een blijk van herkenning -Hans stelde zich voor als Hans en Phil als AUW.
'En dankjewel natuurlijk voor de goede zorgen en dat je met Tammy naar het ziekenhuis bent gekomen.' Braat creëerde net als in zijn mobiele winkel een kleine voorsprong voor zichzelf door de u's en de jij's afwisselend te gebruiken waar je als gesprekspartner toch kortstondig van in de war raakte.
Euhh ja ... och...' bracht Alex uit.
'Ja dankjewel' zei Tahoma die met Braat op het trio was toegekomen. 'Heel, heel, heeel erg bedankt'. Tahoma gaf ook Phil en Hans een hand en murmelde wat. Phil moest even gaan zitten.
'Ik geloof dat we allemaal wat moeten bijkomen van de gebeurtenissen' zei Braat de kring rondkijkend. 'Behalve dat rare ongeluk hoor ik ook net dat onze lieve Tammy hier, binnenkort met zwangerschapsverlof gaat. Hehe. Dat verklaart natuurlijk wel de verdwijning van diverse zure haringen de afgelopen weken ... 'hehehehe!' Bij gebrek aan weerwoord lulde hij maar verder: '... en ik ben natuurlijk heel erg benieuwd wie de gelukkige vader is ... en met mij heel Bunschoten Spakenburg denk ik ... ikke ben het in ieder geval niet ... Helaas! Hahahahaha.
Braat lachte hard. De rest van het mannelijk gezelschap lachte niet. Wel waren ze het voor zichzelf eens met Braats' 'helaas'. Tammy keek wat gegeneerd naar oranje van het ziekenhuislinoleum.



Voor zover Ab Brechen de situatie kon overzien waren er op deze plek geen gewonden te betreuren. Van de joy-rider vooralsnog geen enkel spoor. De reportagebus van RTV Utrecht was natuurlijk al gearriveerd en hadden hun opnames al gemaakt: de schade aan de kerk was in beeld gebracht en, iets spectaculairder, de schade aan de bus. Deze leek in zijn geheel iets versmald. De rechterzijde was geresized door het contact met de viskraam en de linkerzijde stond met de volle flank geparkeerd in de Jacobikerk.
Ab besloot eerst maar eens even het afzetlint te plaatsen.

 

​28.
We cannot speak about history as one single cigar. But we do know that once we don t lit it properly it WILL blow up in our face. (Winston Churchill). Met deze tamelijk frauduleuze slotregel was het dossier gesloten. De weledelgestrenge vrouwe mr. Wilke Marie Clipart-Enter zuchtte en klikte op save as.

Save ass! Me dunkt! Negen slopende maanden had ze haar clienten bijgestaan in hun claim tegen Mirenco BV. Het uitgevers-schandaal dat alle media had gehaald. Een vinnig zaakje. En een primeur. Waar haar kantoor van geurde en kleurde. Nog niet eerder had ze de strijd moeten aanbinden met een app. De twee hoofdverdachten in de strafzaak Natasja B en Tom P, alias De Nieuwe Schrijver hadden bekend en waren in afwachting van een passende veroordeling. Ze was met name benieuwd hoe de straf van Tom P zou uitpakken, omdat deze duidelijk in opdracht had gehandeld en niet in de gaten had gehad hoe hij was misbruikt. Misschien moest ze bij hoger beroep zijn verdediging op zich nemen. Interessant. Was daar eigenlijk jurisprudentie over: iemand eerst aanklagen en later alsnog bijstaan?
Haar clienten hadden er uiteindelijk met beperkte repuatieschade voordeel uit gesleept. Zo kreeg ze verleden week nog een kaart uit een dorpje ten zuiden van Kaapstad.

Jeder der bereits dort war, weiß dass am Kap der Guten Hoffnung viel schones zu finden ist. Vor allem aber hervorragende Weine. Weinhandel Spoor hat durch jahrelange Erfahrung vor Ort, die Moglichkeit Ihnen diese Köstlichkeiten zu ausserst gunstigen Preisen zu präsentieren. Kraftvolle Rotweine, aber auch leichte Weisweine aus der Kapregion stehen in unserem Keller fur sie bereit. Füqr Sie, liebe Wilke Marie, haben wir doch nur drei Flasche die wir Ihr gerne frei ferfugbar stellen. Vielen DANK! Herzlichen grusse aus Somerset-West und alles Gute! Aro & Edith

Misschien moest ze d’r eens een bezoekje brengen. Dat werd nog lastig kiezen; Wilke Marie Clipart-Enter kon met de revenuen van het proces gerust drie keer de wereld rond. Als ze dat wou. Maar ook had de volgende zaak zich al aangediend: cocainesmokkel in het amateurvoetbal. De KNVB zat er behoorlijk mee in zijn maag

Alles was gaan rollen toen op de redactie van Mirenco BV een ongekende stroom van mails en telefoontjes op gang kwam. Duizenden naar later bleek volgers meldden zich. Verontrust, verontwaardigd of woedend. Er was geknoeid met een timeline, en dat was niemand ontgaan. Ook het moderne dataverkeer was op slag verdrievoudigd: alle Ping!, WhatsApp en Twitterberichten hadden slechts 1 trending topic: Ab Brechen. NU.

Ondanks het feit dat de arme Femke Brechen zelf niet beschikte over een smartphone, was het slechts een kwestie van tijd voor het bericht dat haar man rouleerde in een internethype haar bereikte. Dat was geweest tijdens een pauze in de kantine van de zaalvoetbalvereniging, waar ze bekende stond als Mama Bal. Omdat de gehaktballen van Femke nou eenmaal harder naar binnen vlogen dan dat er laffe stiftjes rolden uit de piepende schoenen van de veteranen.
Hey Fems! Had haar collegaatje geroepen: Hep Ab een nieuwe baan?
Nieuwe baan, hoezo? Zei Femke.
Ik lees hier dattie met afzetlint in de weer is. Op een plaats delict of zoiets. Iets met een busongeluk.

 

​29.
'Mijn man was en is een hele lieve sociaal werker en als ie dat niet is of blijft dan blijf ik niet bij um. En dat weettie. Dus you must be misstaken Moppie' antwoordde ze dan ook ontspannen. Maar toen meldde Toon Raster zich vloekend bij het duo: .... En dat het toch allemaal niet klopte en kon en van een amateuristisch niveau het toch allemaal was.... ' Abacadabra voor Femke, die zich toch begon af te vragen wat hier nu toch allemaal aan de hand was. 'Wat is er in vredesnaam aan de hand?' vroeg ze dan ook. Dit was voor Toon het sein om leeg te lopen en, naar wat later zou blijken, de breedgedragen woede van het Nederlandse Volk te uiten.
'APP2WRITE©' Fem ... Weleens van gehoord? De digitale hit van dit moment. T'is een zwaar gesponsorde reality schrijfbattle, zwaar gesponsord! Of zei ik dat al? In no time een grotere hit geworden dan 'Big Brother' , 'Idols' en Yolanthe van de Kauwenkaasbergen bij elkaar. Mirenco B.V., de lui die erachter zitten verdienen bakken met geld. Voor matrassenfabrikanten blijkt het een verdienmodel van heb ik jou daar te zijn. Nog nooit zoveel verkocht met alle demografische gevolgen voor dit land van dien. De stad Utrecht wordt culturele hoofdstad van Europa enkel en alleen door deze app. En jij weet natuurlijk van niks Femke, en dat siert je. Maar als ik je nu vertel dat Constantijn Bocking er dagelijks met een harde plasser over komt vertellen in DWDD en dat er kamervragen zijn gesteld over het te hoge allochtonengehalte in app... Je struikelt tegenwoordig in de Bijenkorf over T-shirts, koffiemokken en handdoeken met de tekst: "Ik wil Phil!". Dat kan toch ook jou niet ontgaan zijn?'
'Nou dat is me wel ontgaan en doe maar rustig aan Toon, denk aan je hart. Jij bent ook al 50 geweest ...Al die dingen met computers en apps, wat kan mij het schelen. Trouwens wel een leuk kadootje voor Phil Colors zo'n handdoek. Die is toch bijna jarig?
'Lieve Fem' zuchtte Toon 'wat jij er mee te maken hebt is dat jouw lieve Ab Brechen in zijn rol als Ab Brechen een rol speelt in deze Ab. Een dubieuze rol. Een soort Appie Baantjer zie je het voor je? Terwijl ie eerder is weggezet als zijn suffe wandelende zelf. Middelpunt van FRAUDE is ie. Waar moet dit naartoe. Dit verhaal wordt groter dan wijzelf. De media zullen ons zoeken en vinden voorspel ik. En dat terwijl ik verd... nog geen rol van betekenis heb gespeeld.'
'Jij moet het veld weer in Toon' riep Moppie, 'Hans gaat eruit. Hij heb wat an z'n voet.... En Phil zit ook al thuis met die gebroken arm. Tjongejonge Veteranentranen. Dat kunnen we er ook nog wel bij hebben.

De neutrale toeschouwer zag een matige wedstrijd waarin met name de verwarde acties van de doorgaans zo betrouwbare Ab Brechen opvielen.
De gebruikelijke gehaktballen na de wedstrijd ontbraken.

 

​30.
Zoals gedroogde erwten pas in de grond zich geroepen voelen te rijpen om uiteindelijk als dartele peulen nieuw jong groen te produceren, zo zette de twijfel bij Femke zich pas en goed wel een week later om in achterdocht. Wat was Ab aan het doen? Waarom wist iedereen ervan? Waarom had-ie haar niks verteld? Ze deden ook nooit meer iets gezelligs samen. Een bakkie in de stad. TV-kijken tot de zoveelste herhaling van het vigerende talk-showduo. Sinds de nieuwe computer zijn intree had gedaan was haar Ab - de Ab die vroeger niets moest hebben van hardware, zoals hij zei ‘ik ben meer van de software Fem, kom s lekker hier - er niet bij weg te slaan. Ze had het geweten aan zijn wens om met iets door en door vertrouwd te raken en gunde hem de inhaalslag. Maar nu ...
Het begrip dubbelleven fietste voorbij, maar hard als op een e-bike zodat het wel haar haar deed wapperen, maar nog niet haar hart tot stilstaan bracht.

Terwijl ze ogenschijnlijk normaal het eten bereidde dacht ze steeds vaker aan gerechten waarvan Ab gruwde. En betrapte ze zich op de neiging om iets met olijven te doen, omdat ze wist dat hij daar een kop van kreeg als eeen gespikkelde lijster.
Niet goed! Dacht Femke. Was ik maar een bitch, dan deed ik het tenminste. Jeukpoeder in een onderbroek. Hondenpoep in sokken. Ze had ook wel eens gehoord dat iemand had gestunt met het demonteren van een gulp of het afknippen van knopen, maar dat vond ze dan weer zonde van het goeie goed en ook een hoop gedoe. Steeds ongelukkiger werd Femke, zelfs zo dat het ten koste van ging van haar vrolijke gekwebbel en opgeruimde natuur.

Op een avond toen Ab voor de vierde keer die week na de koffie naar boven verhuisde om naar eigen zeggen die leuke wandelroute langs de Lek uit te draaien, barste de bom.
Die Lek is lang zo lang niet als jij hem maakt, zei Femke. Fel en ook enigszins cryptisch.
Huh? Zei Ab.
De Lek! Herhaalde Femke. Het lijkt wel of die half Nederland beslaat. Hoeveel van die wandelroutes heb je al niet? En je loopt ze niet eens!
Ab schoot in de verdediging: die van vanavond loopt via Tull en t Waal, zei hij. Die van gisteren langs Eck en Wiel. En die ...
Ja, en die van maandag langs Rath en Dodeheefver. Sneerde Femke. Nog even en de Lek loopt langs Hennes & Mauritz. Nou, dan loop ik wel mooi mee! Echt Ab, ik geloof je niet meer. En we doen ook nooit meer iets gezelligs samen. Een bakkie in de stad. TV-kijken tot de zoveelste herhaling van Paul en Van den Brink ... En je voetbal gaat erop achteruit, en ...
Ze begon tegen haar zin te huilen, maar effect had het niet: Abs blik zag een doemscenario en had zat niet tegenover hem, maar in hem: zijn computer! Had ze daarin soms ...? Nee, niet Femke. Die kon nog geen gloeilamp indraaien. Laat staan een wachtwoord onthouden. Het was onmogelijk dat ze had uitgeviegelierd dattie bij OptIn zat.

OptIn! De community die geen community was (daar waren er al zoveel van: de gay community, de Vereniging van Hoteliers in de Groenstrookrecreatie, de Negendedagmentalisten, Kampong 78910), maar gewoon een platform waar individuen terecht konden voor een nieuwe wending in hun leven. 'Is uw leven een hoofdweg waarin elk zijpad ontbreekt? Had u een andere afslag willen nemen? OptIn! Kopte de site. Dat sprak hem aan. Als langeafstandsloper betreurde Ab het vaak, dat hij de leuke dwarsverbindingen links moest laten liggen. Hij was zijn vriend Phil nog dankbaar voor de tip. Maar dat Femke nu begon te wroeten ...

 

31.

'Met de wetenschap van nu...' De Nieuwe Schrijver had de zin vaak gehoord de afgelopen tijd. In court. Veelvuldig natuurlijk uit de mond van Natasja Beddingveld, in de rol van slachtoffer die haar niet paste. Maar hij had zelf tegenover die felle Wilke Marie Clipart-Enter ook vaak geen andere tekst.
De rivier bood hem zoals altijd de rust om wat te mijmeren. Hoe lang was het geleden dat de mijmeringen slechts bestonden uit de eenvoudige vraag of schepen stroomopwaarts of stroomafwaarts voeren?
De zaak 'Colors' - waarom was deze zaak in godsnaam naar die koekwaus van een Phil Colors genoemd?- was nu een week geleden afgerond. Opgewekt zou hij elke straf die de rechter zou opleggen aanvaarden. Alleen al omdat hij geen zin had in een hoger beroep. En de nieuwe schrijver was tot rust gekomen. Voorgoed gebroken met Mirenco en Beddingveld: dat voelde opgeruimd. En tegen de straf zag hij niet op. Allereerst kun je van een kale kip niet plukken en in de tweede plaats ... ook zoiets.In afwachting van zijn strafmaat ging hij op vakantie. Geld of geen geld. He couldn't care less.
Of 'less is more' zoals andere mensen zeggen die hetzelfde bedoelen.

Met de wetenschap van toen.
Hij kon zich het moment nog voor de geest halen dat de firma Mirenco in de persoon van Natasja hem het aanbod deed. Uitdaagde eigenlijk. Hij, Tom Plakken zou de Nieuwe Schrijver gaan heten en binnenlopen. Er was een contract dat las als een license agreement voor iTunes.. Akkoord op alles zonder te lezen. Okee dat was niet zo slim. Dat vonden ook de mensen die zoiets niet zo slim vinden en in radio- en televisieprogramma's niet moe werden te vertellen dat ze het niet zo slim van hem vonden: achtereenvolgens hadden Edith Page, Rebecca Venster, Toon Raster en Braat Commandeur hun opwachting gemaakt bij een en dezelfde talkshow. Alsof de battle op tv verder ging ... Zelfs Bur Oblatt, iemand met een kleine doodlopende rol werd door een een dikke speciale verslaggever met een rood dasje besprongen en om zijn mening gevraagd.
De Nieuwe Schrijver zou het zo weer doen. Dezelfde fout maken en het contract ongelezen tekenen. Hij maakte zich geen illusies over zichzelf en het leren van lessen.
Hij was gewoon blij geweest dat hij zijn miezerige talentje in een schrijfbattle kon uitbaten. En wat ging aanvankelijk geweldig! De handvatten die de OptIn second realitygroup bood vond hij domweg aantrekkelijk en gemakkelijk. En dan dat gratis waterbed als bonus op zijn honorarium!

Tring. Zijn Blackberry imiteerde een bakelieten jaren 60 telefoon.
'Goeiendag heer Plakken.Wilke Marie Clipart-Enter hier. Ik wil graag een en ander met u bespreken aangaande het vervolg cq hoger beroep nietwaar enzomeer in de zaak Colors. Ik denk aan een winwin situatie. Hebt u even?

 

​32.
Of Rebecca nu wel of niet naast haar ex was ontwaakt, feit bleef dat ze nogal merkwaardig had gedroomd. Vreemd genoeg trouwde haar beste vriendin (tot dat moment in ieder geval) met de broertjes Van de Kerkhof. Allebei. En het was de gewoonste zaak van de wereld. Natasja zat er vergenoegd bij en liet zich volkomen vanzelfsprekend door Willy en Rene want zo heetten de beide heren – vertroetelen, terwijl ze ondertussen nogal bazig commando s uitdeelde: geef me mn tas! Zit er suiker in mn koffie? Niet? Je weet toch dat ik anderhalf klontje wil? Poets die schoenen eens, Rene, het lijken wel dooie mollen. Willy, dr zit iets bruins tussen je tanden . Het is mn huig, sputterde deze, maar zonder effect. Verder was het rommelig, maar gezellig. Er was een huis dat was opgetrokken uit gebeitste planken, waar hartjes en allerlei andere figuren waren uitgezaagd, en er hingen geraniums voor. Ongetwijfeld bevond het gehele gezelschap zich in een Zwisters uurwerk. Rebecca moest voortdurend een bijzonder lange gang op en neer wandelen, waarbij ze herhaaldelijk jachtige mensen tegenkwam. Leuke en minder leuke. Ook zij had een opdracht van Natasja: zorg ervoor dat ik trouw! En op tijd ja?! Concreet kwam het neer op het regelen van vervoer. Men zou en masse naar een of ander vliegveld vertrekken. Dat het niet gebeurde kwam doordat Rebecca eerst iemand tegen het lijf liep en daarna belandde in een eettentje waar ze compleet de tijd vergat. Op de achtergrond zong Aretha Franklin: aint nothing like the real thing baby. De pizza verdiende een andere naam: het was een troetelschijf, waarin Sicilie zat. En Ferragosta, maar dan anders: een hemelvaart van smaakpapillen! Toen Rebecca zich eindelijk schuldbewust maar gelukzalig, en struikelend over benen van anderen en zichzelf meldde in de kale ruimte van waaruit Natasja de giant leap into marital bliss ging nemen, was het allemaal niet meer nodig. De Van de Kerkhofjes hadden besloten dat het ook zonder boterbriefje kon, en inmiddels voldoende bier in Natasja gegoten dat ook deze riep: prima! En: what the heck! Wat voor iedereen een enorme opluchting bleek.

De real time Rebecca sprong op de fiets. Het was immers zaterdag en waarom niet bij haar vriendinnetje aangewaaid en deze vrolijke nachtmerrie gedeeld? Ook Natasja moest de sandwich met Rene en Willy hilarisch vinden. Die deed niet open, maar ze kon ouderwets achterom, aaide de kat, en schoof aan de antieke tafel. Daarop de bekende bende: paperassen, mokken op natuurlijke onderzetters van opgedroogde koffiekringen, een bak met afgedankte mobiele telefoons, snoeren, stekkers, pennen en de onvermijdelijke pincet. De laptop knipperde en sprong in de mailhouding
Hallo Tom, las Rebecca. Even wat snelle input voor het vervolg.
Tahoma  wil kind, en is klaar met vis. Ook met Jack. Droomt van een huis in een kindvriendelijke wijk, ziet zichzelf na de luiers in een kleine schoonheidssalon.
Crop  kijkt elke dag naar The little Mermaid, Splash, Ten enz. Is eigenlijk alleen maar bezig met de bekende kraam; wordt obsessie. Misschien combi maken met T?
Rebecca  Klaagt over vastzitten in patronen. Klaagt over geen duidelijke richting. Zaagt maar door over een open haard, een hond, verhuizen, een nieuw bed. etc. Misschien een Haästens? Afijn, zie maar.
Jack S  (grappig: je kunt hier mogelijk een keer varieren. Jack Ass
bijvoorbeeld?). Woedend over T. By the way.
Ab B, Bouchra, Braat, Marc Cherchez e.a. zijn relatief nieuw en derhalve nog wat onwennig. Go slowly, is mijn advies. Het goede nieuws is dat Phil contact heeft gezocht met Ms. Keiko Uhlhorn. Hou de site in de gaten voor updates inzake de individuele verhaallijnen. Bel je binnenkort. NB

Na het NB volgde niets; dat vond Rebecca vreemd. Toen bedacht ze zich dat het initialen waren. Maar wat een maffe mail. Wie was Tom? Wie heette er in hemelsnaam Tahoma? Wat deed haar eigen naam in het rijtje? En dan de tone of voice: klaagt maar over , zaagt maar door. Huh? Rebecca liep naar de koelkast op zoek naar iets kouds tegen een heet en unheimisch vermoeden .

 

​33.
"Wanneer heb jij voor het laatst ingelogd bij Optin?'"
Er was weer bier. Dit keer op het landje aan de Wilgenplas waar Toon Raster in de zomer eigenaar was van een zogenaamd chalet met duikplank en water rondom.
Phil en Toon hadden de behoefte om de gebeurtenissen van de afgelopen dag op een rijtje te zetten, in perspectief te zien en te beschouwen.
"Vanochtend." antwoordde Phil. "Aanvankelijk alleen om te checken maar ik heb toch ook maar even m'n gebroken arm gedelete. Die was ik helemaal zat.
'Ik dacht al wat roeit ie lekker mee ... '
"En morgen ga ik naar Chicago heb ik bedacht.'"
"Ja dat zal wel. maar ik wil eigenlijk gewoon weten van wie Tahoma zwanger is? Is het Crop? Als het Crop is ga ik dronken worden."
"ik weet het niet." Phil zuchtte. " Ab doet raar op Optin, Ik kan hem niet volgen. Jij moet ook maar eens inloggen en kijken of je het nog snapt. En dan dat ziekenhuisbezoek gisteren ... Ik was in de veronderstelling dat elk moment Jack binnen zou komen met een of andere chick, maar dat gebeurde niet. Plotseling stonden we allemaal weer buiten in de vage avondschemer. Braat sleurt Tahoma mee de viskar in. Vroem weg. Crop ziet dat hij z'n bus nog net kan halen en is 'doei' vertrokken en dacht ik dat ik Marc een cafe binnen zag lopen met met buurmeisje Bouchra. Ik bedoel: hoe vaag wil je het hebben?."
Toon moest dit het beeld wel lachen. maar Phil zat ermee: "ik had het idee dat ik mijn leven meer en meer in eigen hand nam maar nu lijkt het omgekeerde te gebeuren.... 'Marc en Bouchra gaan daar een cafe binnen' zeg ik tegen Hans. Wordt ie kwaad! Hans Capslock kwaad. Nog nooit meegemaakt. En dattie die flauwe grappen nu wel een beetje zat was. En dattie echt wel wat beters te doen heeft dan sneue mannetjes rond te rijden en bij te staan...'



Er was weer bier. Dit keer op het landje aan de Wilgenplas waar Toon Raster in de zomer eigenaar was van een zogenaamd chalet met duikplank en water rondom.
Phil en Toon hadden de behoefte om de gebeurtenissen van de afgelopen dag op een rijtje te zetten, in perspectief te zien en te beschouwen.
"Je roeit alweer lekker mee zei Toon, Het gaat zeker al wat beter met je arm'"
"Ik heb besloten dat die arm me niet meer in de weg zit zei Phil. Ik neem de zaken in eigen hand. En dat komt goed uit want morgen ga ik naar Chicago.'"
"Ja dat zal wel. maar ik wil eigenlijk gewoon weten van wie Tahoma zwanger is? Is het Crop? Als het Crop is ga ik dronken worden."
"Zwanger is zeker maar van wie dat zegt de echo nie.. Ik dacht nog: en nu gaat onze vriend Jack S. a.k.a. Jack-ass binnenstormen met een of andere chick, en het vaderschap opeisen. Maar dat gebeurde niet. Toen we buitenstondeni in de avondschemer dacht ik dat ik Marc een cafe binnen zag lopen met mijn buurmeisje Bouchra. Ik bedoel: hoe vaag wil je het hebben?. Dus ik zeg tegen Hans: 'Marc en Bouchra gaan daar een cafe binnen". Wordt ie kwaad! Hans Capslock kwaad. Nog nooit meegemaakt. En dattie die flauwe grappen nu wel een beetje zat was. En dattie echt wel wat beters te doen heeft dan sneue mannetjes rond te rijden en bij te staan...'En ondertussen sleurt Braat Tahoma mee de viskar in. Vroem weg. Crop ziet dat hij z'n bus nog net kan halen en is 'doei' vertrokken.
Toon moest dit het beeld wel lachen.



Weet je
Je kiest maar. Het zal me jeuken welke.
De groeten
DNS

 

​34.
My darling Tahoma begon Alex Crop. Of eigenlijk was het geen begin, maar de 16e poging tot een brief, waarvan de mislukte voorlopers opgefrommeld op de grond lagen tussen diverse gehavende zakken van een zeker chipsmerk.
Het zweet stond de arme Crop op het voorhoofd: hoe aan zijn droomvrouw uit te leggen dat hij het was- HIJ - waarmee ze kon afrekenen met die stinkende santekraam, de eendimensionale gevoelloze Braat en zijn vadsigevingers clientele? Hij werd gewoon misselijk als hij dacht aan het gegraai in bakjes kibbeling, de pink even lekker door het laatste restje saus, het vet langs de kin, en dan nog even jofel doen tegen zijn Tammy: Hij gleed er weer fijn in, mop! Anytime! Wink wink.

Schat! Probeerde hij nogmaals. Schat, lieveling, wokkeltjemijn!
Hij nam een slok Fanta Light, het bruiste lichtjes.
To hell with it. Dacht Crop en schreef de volgende zin: Mijn Liefste Tammy! als je ooit denkt een vader nodig te hebben, dan ben ik je man! En ook andersom. Ik heb niet veel te bieden maar een hart als een huis, dat zal stralen als jij er de lichten in aandoet. De ruimte die jij nodig hebt zal nooit groter zijn dan de liefde waarmee ik je dien. Daarom: je wiegje is welkom en de wonderlamp wacht. Groeten, Alex.

Zo! Zei Crop, hardop. Dat staat. Hij wou op zend drukken, maar bedacht zich en drukte in plaats daarvan op print. Waar had hij enveloppen? Liefst van die dunne luchtpostdingen, met par avion erop. Het werd hoog tijd om de acties uit de anonieme sfeer van het digitale verkeer te halen. Hij had dringend behoefte aan een postzegel, desnoods tekende hij er 1, desnoods ging hij het fladderende gevalletje in levende lijve en fietsend brengen al nam de zoektocht naar haar huisadres drie dagen in beslag! Sterker nog: hij ging drie weken vakantie nemen, en lopend op pad. Hij zou als Derk Bolt nog bij de dorpsoudste van Bunschoten Spakenburg aanbellen als het moest om zijn persoonlijke editie van spoorloos tot een goed einde te brengen. Yes! Als de ziekenhuis-encounter van gisteren hem iets had duidelijk gemaakt, was het dat a man s gotta do what a man s gotta do. En pissen was dat niet! En een beetje hijgerig grappen maken over een meisje dat je niet kunt krijgen ook niet. Wat ik ook ben, besloot Crop, ik ben geen spijt-optant.

In een vloeiende beweging klikte hij door naar OptIn en beeindigde daar kordaat zijn lidmaatschap. Maar dat viel tegen. Hoe vaak hij ook zijn cursor op unsubscribe plantte, telkens verscheen er de volgende pop up: Helaas! Het is niet mogelijk om op dit moment uw deelname aan OptIn stop te zetten. Ga naar www.dreamwear.nl en lees de voorwaarden. Crop klikte nogal kregel op de link. En viel vervolgens van zijn stoel. Tot zijn verbazing staarde hij recht in het gezicht van zijn goede vriend Phil. Verdedigende middenvelder maar ook trotse bezitter van een beddenspeciaalzaak, een winkel met het soort bedden dat Crop wel kon betalen, maar niet kon delen. Dat kon toch niet! Hij backpagede een paar keer en typte vervolgens nogmaals de URL. Weer glimlachte de prettigogende kop van de man die alsmaar dertig bleef hem toe. Hij zou eens bellen, dr moesten toch nog seizoensplaatsen worden geruild.

 

​35.
Er was weer bier. Dit keer op het landje aan de Wilgenplas  waar Toon Raster in de zomer eigenaar was van een  zogenaamd chalet met duikplank en water rondom.   Phil en Toon hadden de behoefte om de gebeurtenissen van de afgelopen dag  op een rijtje te zetten, in perspectief  te zien en te beschouwen.
"Je roeit alweer lekker mee zei Toon, Het gaat zeker al wat beter met je arm'"
"Ik heb besloten dat die arm me niet meer in de weg zit zei Phil. Ik neem de zaken in eigen hand. En dat komt goed uit want morgen ga ik naar  Chicago.'"
"Ja dat zal wel. maar ik wil eigelijk gewoon weten  van wie Tahoma zwanger is? Is het Crop? Als het Crop is ga ik dronken worden."
"Zwanger is zeker maar van wie dat zegt de echo nie..  Ik dacht nog: en nu gaat onze vriend Jack S.  a.k.a.  Jack-ass binnenstormen met een of andere chick, en het vaderschap opeisen. Maar dat gebeurde niet. Toen we buiten stondeni in de avondschemer dacht ik dat ik Marc een café binnen zag lopen met mijn buurmeisje Bouchra. Ik bedoel: hoe vaag wil je het hebben?. Dus ik zeg tegen Hans: 'Marc en Bouchra gaan daar een cafe binnen". Wordt ie kwaad! Hans Capslock kwaad. Nog nooit meegemaakt. En  dattie die flauwe grappen nu wel een beetje zat was. En dattie echt wel wat beters te doen heeft dan sneue mannetjes rond te rijden en bij te staan...'En ondertussen sleurt Braat Tahoma mee de viskar in. Vroem weg. Crop ziet dat hij z'n bus nog net kan halen en is 'doei' vertrokken.
Toon moest om dit beeld wel lachen.

Het flipperkastgeluid van Phils iPhone ketste over het water. Een breed lachende Crop in het display verraadde de beller.
'Kijk nou Toon. Croppie on the phone ... als je het over de duvel hebt...  Alex keepervanniks zeg het eens'.
'Ja met Alex ja euh... ik heb een vraag.'
'Vraag je vraag Alex!' En daarna hebben Toon en ik een vraag aan jouw. Maar jij bent eerst.'
'Oh nou. euh.. dat OptIn gaat het eigenlijk over. Wat heb jij daar eigenlijk mee te maken behalve dat je net als ons daar een beetje mee zit te klooien. waarom ik het vraag is dat ik probeerde ... hey... Phil ben je daar nog?
Phil was er niet meer. Dat wil zeggen zijn telefoon. In een al te enthousiaste beweging de telefoon  van zijn rechter- naar zijn linkerhand te brengen bleek dat zijn besluit zich niets meer aan te trekken van zijn gebroken arm iets te voorbarig was geweest. Zijn telefoon werd het slachtoffer en verdronk in de Wilgenplas.



Rebecca had duidelijk een aantal beslissingen in haar leven genomen. Af en toe mocht Jack zich dan wel in haar woonboot melden - gezellig, gezellig- , maar op het erotische vlak moest hij haar op z'n minst met ene Rene en ene Willy delen.  Zoveel was Jack wel duidelijk geworden na een nacht waarbij z'n oren van z'n kop werden geluld door een slaappratende Rebecca.
Haar ontboezemingen en een terugkeer van onaangename recente herinneringen hadden Jack aan het denken gezet.  Het begon nadat Rebecca uit bed gehupst was. Jack's  oververmoeidheid en kater leverde een jetlagachtig gevoel op waardoor hij alleen maar kon blijven liggen en z'n hersens niet kon aansturen. Deze speelden de gebeurtenissen van gisteren zich fastforward af vanaf het moment. dat Tahoma doodleuk belde en zei dat zij het leeftijdsverschil tussen hen beide wel erg groot vond.  Zijn sterke vermoeden dat Braat achter haar stond een en ander aan teksten in te fluisteren  ... zijn opgekomen woede en waanzin  ..  zijn gejaagde gang naar buiten... frisse lucht -frisse lucht ... de lege stadsbus met draaiende motor... geen dienst ... 'wilt u zitten? Ik kan staan!'  Het leek wel of de voorzienigheid in de vorm van de duivel dat ding voor hem  had neergezet. De enige meevaller was tenslotte dat hij bijtijds bij zekere zinnen kwam waardoor hij de viskar niet frontaal ramde maar 'slechts een hoekje meepakte.
En dan zwetend zijn spijt nu.  Want Tahoma ... Tammy.

 

​36.
Rebecca Venster stond nou niet bepaald bekend om het nemen van beslissingen. Sterker nog: ze was er tegen. Beslissingen hadden iets engs: ze mondden uit in atoomrampen, mislukte kroonhuwelijken, de aanschaf van veel te dure vliegtuigen of zoiets geks als een Kunduz-coalitie. Brrr. Haar niet gezien.

Niettemin was ze nog nooit zo dicht bij het nemen van een beslissing geweest als nu, achter het schmotzige bureau van Natasja. De beslissing namelijk om als een wilde kabouter een van Natasja’s dierbare kleinoden te molesteren. Haar oog zocht en vond de kleine Woeftie, het knikkebollende hoedenplankhondje - Natasja's dierbaarste herinnering aan Pa Beddingveld, voordattie met een tuttig zakenvrouwtje voor een tweede leg naar Zuid Frankrijk was vertrokken en Natasja het bezit had opgedrongen van twee nogal drukke halfbroertjes en een nest labradors.


Het inmiddels halfgare hondje stond symbool voor de nomadische jeugd die Natasja voor zichzelf en haar uitgeverscarriere had geclaimd: in de vrolijk gespoten gezinseend hadden Woeftie en zij uren doorgebracht, zwaaiend en ja-knikkend naar de achtervolgers, ofschoon dat er maar weinig waren want iedereen stoof de gare 2CV voorbij. Haar ouders waren destijds nog fervente aanhangers van het vredesactivisme, zowel zakelijk als prive. Het betekende dat ze ieder weekend met een thermosfles en kouwe kip onderweg waren naar een Mient Jan Faber demonstratie of een Club van Rome conventie, fel debatterend over de toegevoegde waarde van kernwapens, naturistencampings, partnerruil of pindakaas met stukjes noot. Natasja intussen probeerde op de achterbank het gelijk van een van beiden te achterhalen aan de hand van Woeftie’s schuddende hondenkopje. Onbegonnen werk. Daarna was ze begonnen gedichten te schrijven met automerken als uitgangspunt: het liefste drink ik Fanta in een Opel Manta?, of - erger nog - taalgrappen van het type: ‘als ik een mitsubishizie denk ik datsun vuile jap’. Het was duidelijk dat de literaire ambities van Natasja samen met Woefti in de knusse 2CV de kop hadden opgestoken.

Maar dat ze waren uitgemond in deze … in deze fraude! In deze misselijke manipulatie van andersmans private gedachten!!! Wat een fantasieloze muts was die Natasja, dat ze nog geen verhaal zelf kon verzinnen, maar daar anderen voor nodig had. En dan die figuur die zich De Nieuwe Schrijver noemde; wat was dat voor een labbekak? Rebecca besloot de kleine Woeftie ongemoeid te laten en noteerde vliegensvlug het emailadres van Tom Plakken. Ze zou de brutale broodschrijver eens van wat pittiger input voorzien voor het voortkabbelende feuilleton wat Natasja en hij aan het breien waren … ze zou …

Heeeee! wat doe jij hier? Klonk het uit de deuropening.
Rebecca schrok en trok het eerste het beste leugenlaadje open: Ha, Natas! Sorry, hoor. Ik schreef net het adres over van een beddenspeciaalzaak. Geweldig, dat internet. Zoekt en gij zult vinden. Zie je, ik wou een Haestens, en toen toch niet. Je kent me: twijfels, twijfels, Hermanus Wijffels. Het wordt nu een kajuitbed, maar dr moet natuurlijk wel een matras op. En nou twijfel ik weer of ik een latex noet nemen, of toch iets met traagschuim. Hoewel ik meer een snelschuimtype ben. Over snelschuim gesproken: heb je toevallig een cappuccinootje voor me?

Tssss. Doe ‘s effe rustig mens, zuchte de hartsvriendin. Ik heb net een zenuwslopende vergadering bij Mirenco achter de rug. De managing board is hard core jaren tachtig! Ze snappen niks van waar ik mee bezig ben. Momentje, m’n cellphone.

Typical, dacht Rebecca. Iedereen zegt mn mobieltje?, behalve Natasja. Of ze plasma-experimenten voor de NASA aan t doen is, in plaats van manuscriptmiep bij een zieltogende boekenbranche.
Top! Hoorde ze Natasja roepen. Ja ja, ik ken het pand. Het voormalige Spectrumgebouw aan de Einsteindreef. Nou, dat zijn met recht de eerste verstandige woorden die ik vandaag hoor. Ha ha. Sure Phil, morgen is prima! 11.00 uur? Okay, zie je dan. Bye.

 

​37.
aan: NatasB
van: DeNieuweSchrijver
cc: PhilC
Onderwerp: 37.

' Ik neem je meeeeee...
Naar Londen of Parijs
Ik neem je mee ee ee e e eeee... '

Toen Gers Pardoel zich opdrong zich door de caféinstallatie keek Marc Cherzez diep in de zwarte ogen van Bouchra en wist dat dit flauwe nederrapnummer in de toekomst in zijn hoofd steeds het beeld van de Berberse schone zou oproepen.  Zoals 'Hold the Line - Toto' onlosmakelijk verbonden was met Stephanie. 'Jump - Van Halen' met Betsy de Belgische en 'Working My Way Back To You-Forgive Me Girl - Spinners' de warmste herinneringen opriep aan Cato. Hij bedacht zich dat hij een top 20 zou  kunnen samenstellen van Hits en de daaraan verbonden babes. Die lijst zou hij Hits&Tits kunnen noemen. En nu, 1 dag later voegde hij de daad bij het woord. Hij ging de lijst, waar in ieder geval Jack jaloers op zou zijn, online zetten.
Hij typte 'Autotoeters!' achter het verzoek 'wachtwoord?',  drukte 'enter' en zag persoonlijke startpagina verschijnen. "Welkom bij OptIn Marc!  Wat heb je vandaag meegemaakt? Vertel het ons!



Hans had geen sjoege gegeven maar het had Phil niet onberoerd gelaten zoveel was wel duidelijk. Flip Horizontal bespeurde In OptIn nu toch meer mogelijkheden dan  aanvankelijk gedacht. Maar zijn reli-offensief moest natuurlijk wel een beetje geheim blijven.
Hij copieerde:
"Maar de vrucht van de Geest is liefde, vreugde en vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Er is geen wet die daar iets tegen heeft. --Galaten 5:22-23"
In zijn Contacten vond hij Jack > Nieuw Bericht: > plak. Afzender onherkenbaar.
Misschien zou Jack wel denken dat zijn nieuwste vriendinnetje in de Here was. Ook goed. Flip logde uit, wiste de geschiedenis, sloot af en zette zich aan het bereiden van de maaltijd. Twee broden lagen al op het aanrecht. Uit de koelkast haalde vervolgens vijf vissen. Ook al zei zijn vrouw keer op keer dat een Magnetron niet hoefde te worden voorverwarmd liet hij het apparaat toch even een minuutje zoemen. De vonkenregen na 40 seconden beschouwde hij als een aanmoediging van gene zijde.

Tot  Zover
FYI
Ik heb e.e.a. een beetje upgespeed. Ik wil eigenlijk geen commentaar op het inbrengen van Religie  en Medelanders. Zeg maar tegen die lui van Mirenco dat er volgende keer weer iets met matrassen en/of boxsprings volgt. Misschien wordt Cherzez wel met rugklachten wakker ..

DNS

 

​38.
Toen Rebecca thuis kwam van haar encounter met de verraderlijke Natasja, die in vage bewoordingen over ‘een uitgeefprojectje’ had gesproken -wachtte haar een verrassing: twee mannen stonden te morrelen aan het hek van haar veste. Gelet op het duistere uur beloofde eea niet veel goeds.
Hey! Wat moet dat?! Riep de toch al opgefokte Becks. Ze hoopte dat het assertief en daadkrachtig klonk, want het was haar een raadsel hoe ze in het donker dr Zwisterse precisiezakmes uit haar tas kon opgrondelen; hetwelk ze zonder enige precisie ergens in zou steken mocht dat te pas komen.
Een van de twee prutsers draaide zich om.
Venster, zei hij, Rebecca M?
Nee, mijn naam is Roosje Klapvoet. Nou goed? Snauwde Rebecca. And – step – away – from – my – gate – now!
Tuttut. Spannende film gezien zeker? Zei de agent, want dat was het, zag ook Rebecca aan het oplichtende waakzaam en dienstbaarzilver op schouderhoogte.
We beginnen even opnieuw. Goedenavond, wij zijn van de politie Utrecht. Mijn naam is Peter Paul Bordenwasser en dit hier is mijn collega, Jan Kees de Jager. Eh … geen familie overigens.
Nee, natuurlijk niet, bitste Rebecca. Jij heette toch Borderliner? Wat is het probleem?
Wij zouden u graag enkele vragen stellen, vervolgde de Peter Paul.
Gaat het over mijn auto? Vroeg Rebecca, Want die staat toevallig heel goed geparkeerd.
Het gaat over iets anders, zei Bordenwasser, nadrukkelijk naar beneden knikkend, dat we liever BINNEN zouden bespreken.
Okay, okay, zei Rebecca. No need to get bossy. Het sloeg nergens op, maar het bood een gespierd tegewicht voor de kauwgomknieen die ze voelde opkomen. Politie!  Jak.
Eenmaal aan boord viel Rebecca in de tweede verbazing: een afzichtelijke puinhoop had zich van de ruimte meester gemaakt.
U woont hier leuk, piepte niettemin de agent die De Jager werd genoemd. In tegenstelling tot zijn naamgenoot wat het een schriel ventje dat leek te worden overeind gehouden door zijn dienstpistool.
Terzake nu, bonjoerde Bordenwasser. Mevrouw Venster, we zijn hier in verband met de heer Jack Spelling. U bent bekend met hem?
Rebecca dacht razendsnel na: ontkennen of bevestigen, that was the question. Maar ontkennen zou zinloos zijn. 'Mn ex', zei ze daarom, dat hing dr een beetje tussenin. Hoe dat? Ik bedoel: isser iets met hem?
Bordenwasser negeerde de vraag volkomen. Wanneer was de laatste keer dat u hem hebt gezien?
Eh ... zei Rebecca. Tja, dat is al weer even geleden. Eerlijk gezegd, agent, with Jack I'm always back to black. As in black out. De man komt en gaat. Het is als eb en vloed maar dan erger. Ik kan dr geen klok op gelijk zetten. Maar u maakt mij toch ongerust? Hij is toch niet ... eh ... nou ja iets ergs?
Dood? Nee, dat niet. Maar het laat zich aanzien dat de heer Spelling een aantal vergrijpen op zijn naam heeft staan. Zo wordt hij verdacht van het zich wederrechtelijk toe-eigenen van een autobus om daar vervolgens een merkwaardige vorm van joyriding mee uit te voeren.
Jack? kreet Rebecca? Die kan nog geen winkelwagentje recht door een gangpad rijden!
My point exactly! zei de Peter Paul van de politie.  Afijn, u heeft hem dus niet gezien?
Rebecca wou net krachtig een ontkenning formuleren toen Bordenwassers collega met een triomfantelijk 'AHA, en wat hebben wij hier?' een briefje in de lucht hield. Hij had het van de afzuigkap geplukt, waar het zonder tape als vanzelf was blijven kleven. BEL ME AUB stond erop, gevolgd door een nummer: 06 85 45 68 38. De tweede vijf was een verbetering, in krasse lijnen aangebracht over een aanvankelijke acht.
Misschien toch maar even koffie, dicteerde Bordenwasser. Wij hebben zo te zien het een en ander te bespreken, mevrouwtje ...
Ik wil papieren zien. zei Rebecca. Geen flodderige vodjes die ik niet ken, maar officiele rechtsgeldige documenten. Bijvoorbeeld van bureau Paardeveld of iets. Eerder zet ik niks. Geen handtekening, geen koffie.
Terwijl ze naar het raam liep om dat te openen tegen de verschraalde lucht van drank en sigarettenrook, zag ze dat de tuindersvlet van Jelle Hikke Indessin niet langer wiegend in het maanlicht lag. 

 

39.
Dus hier woonde ze. En hier stond hij. In het straatje met rijtjeswoningen te Bunschoten-Spakenburg. Nu was het tijd om echt moed te verzamelen. En die moed zonk Crop nu in de schoenen.
Alsof hij wakker werd uit zijn dolle roes die hem tot aan haar voordeur had gebracht. Hij scharrelde wat naar achteren maar het was het moeilijk om je hier  verdekt op te stellen.
Wat had hij eigenlijk aan? En rook ie wel lekker? Extreem belangrijke aspecten in dit soort  in zaken realiseerde hij zich nu. Hij had er natuurlijk niet over nagedacht. Hij besloot kauwgum te gaan kopen en misschien ergens een fris T-shirt. Je zou het ook uitstelgedrag kunnen noemen.
Aan een willekeurige voorbijganger vroeg hij of er ook een Wibra in de buurt was. Die was er niet. Maar wel een Zeeman.  O ja. Tuurlijk.

Ondertussen (1) zat Jack weer vertrouwd in z'n lease-Citroen. Casual gekleed en Listerine uitwasemend. Het kleine baardje dat ie droeg was nieuw. Lekker ruig.  Tammy zou dat waarderen, daar twijfelde hij niet aan. Tammy twijfelde aan hem en hun relatie. Dat had ze gemeld. Maar vrouwen twijfelen nu eenmaal. Vrouwen die twijfelen vragen eigenlijk iets. Vrouwen die twijfelen vragen aan mannen of ze heel luid en overtuigend willen duidelijk maken welke kant het met hun twijfel op moet.  Jack was de beroerdste niet en wilde wel faciliteren. Hij wilde haar en had een doosje in zijn binnenzak die het laatste restje twijfel ongetwijfeld zou wegnemen. In dat doosje bevond zich een ring die door een een befaamde Baarnse kunstenaresse was vervaardigd. De ring was geïnspireerd op een paling die in zij eigen staart hapt. Jack twijfelde er niet aan. Hij zou in de roos schieten.
Anouk schalde 'Nobody's wife'  uit zijn installatie. En Jack schalde mee... Zijn busavontuur was als je er gewoon niet meer aan dacht gewoon niet gebeurd. Je moest je in het leven focussen op dingen die je wilde.

Ondertussen (2) kotste Tahoma vrolijk in de wasbak. De WC had ze niet gehaald maar de vaste vloerbedekking was gelukkig gespaard gebleven. Ze voelde zich niet ziek en had eigenlijk meteen na het spugen alweer zin in een augurk. Slim leek haar dat echter niet en dus vleide ze zich, zoals haar moeder had aangeraden, midden op de dag gewoon neer op haar trots: de  Poseidon Trentino. Een zeer betrouwbaar waterbed met een onovertroffen vormgeving. Gespaard van van alle minimumlooncentjes die ze bij Braat had verdiend.  Maar daarvan had ze, zeker nu, geen spijt. `En dan te bedenken dat Poseidon  maar liefst vijf jaar 100% productgarantie bij eventuele lekken op de lasnaad geeft ...

 

40.

NNatasja's mobiel gaf de bekende sms-pingel: sorry, Natas', het is Montalbaendreef. CU, Phil.
Fuck YOU, Phil, dacht Natasja, die al drie keer een verkeerde dreef was ingereden en een humeur had dat niet veel goeds beloofde. Terwijl er veel op het spel stond. Heel veel.
Ze frotte dr Ford Ka Champions Edition tussen een gitzwarte Mercedes Benz CLS en een gare truck met oplegger. Even met de handjes door de kleimassa in het haar, en hollen maar.
Ah, mevrouw Beddingveld. De laatsten zullen de eersten zijn, zullen we maar zeggen, zei een man die nog erger glom dan een paling in een emmer snot.
Ha ha, deed Natasja en nam de uitgestoken hand zoals ze een vaatdoekje pakte: bij de punt en met een schuin weggedraaid hoofd.
Lasso Tools is de naam, aangenaam, zei Glimworm. Namens heel Beter Bed hoop ik op een  gooooooooooeeeeiie deal. Hier loeide hij als een bronstig edelhert zonder ballen; U kent onze slogan? voegde hij er na-schokkend aan toe?
Natasja schudde van nee. Ze vertikte het om deze cruciale meeting met een kinderachtig Retteketet! te beginnen.
Het is natuurlijk Retteketet Naar Beter Bed, zei Tools. Maar off the record - en hij boog zich zo vies-vertrouwelijk naar haar over dat het leek of hij in haar bloesje wou braken - claimen wij de leuze: Hoe beter het bed, hoe heter de sex. Heter -  beter, get it? En dan de klankrijm nog! Hij knipoogde en vervolgde: zullen we dan maar?
Zullen is voor lullen, pareerde Natasja. Maar ik neem aan dat we hier niet gaan rijmen en dichten zonder ons hemd op te lichten?
Ze zag dat Phil zijn mond bewoog: mag het iets minder ADHD? las ze uit zijn geprevel. Ze gaf een geruststellend knikje in zijn richting. 'Dank je wel, Lasso, voor deze ontmoeting. Zei ze. Uitgeverij Mirenco is verheugd dat we vandaag een volgende stap zetten in de autogenese van het boek. In een wereld waarin de digitalisering vanzelfsprekend is mag een vanzelfschrijvend werk niet ontbreken. Vinden wij. Al zijn er grenzen aan wat wij als uitgever voor onze rekening kunnen nemen.
Zeker, zeker, zei Tools. Maar met elkaar moet het lukken. Wij vinden het een razend spannend idee, de OptIn-reality die zich beweegt tussen dagboek en dagdroom. Met Phil hier en zijn Dreamwear als verbindende schakel tussen de backoffice-processen en de beddenbranche zien wij een snoeiharde kans om een stukje marktaandeel terug te veroveren. En tegelijkertijd een corny twist te geven aan het verhaaltje voor het slapen gaan. En hoe. Worldwide, deelbaar en proactief.
Natasja zag iets van speeksel in 's mans mondhoeken. Het deed denken aan een spinnenweb waarin een vlieg verteerd ging worden. Ik wil een wodka, dacht ze. Hoe dan ook iets schoons ...
Phil kuchte en nam t woord. Eh, lui. Ik heb ns over een naam nagedacht ...



Nauwelijks twee kilometer verderop en zich niet bewust van de eindigheid van zijn solo-carriere zag De Nieuwe Schrijver in de recente ontwikkelingen nieuwe mogelijkheden. Crossroads, dacht hij. Crop meets Spelling for Tammy's front door. Het leek wel een liedje. Oeh oeh oeh, looking out my back door. Of was het yard?

​