61.

Met trots beschouwde enkele zaterdagen later Braat het resultaat van zijn vroege werk: het ophangen van een oranje banner aan de bovenzijde van zijn nieuwe kraam. Hoera! Er is kuit geschoten. Hij vond het een toepasselijke tekst. Binnen in de kraam die van de nieuwste gemakken was voorzien installeerde hij de lichtkrant voor de diverse dagaanbiedingen. Die begonnen dit keer met Welkom aan de kleine Jacqueline Alexandra, dochter van Tahoma Bold en Kiki Grid Kibbelink.

Hij aarzelde even en typte toen: In de kast, uit de kast, op de kast, zolang er maar een vis bij past. Heden MAKREEL, morgen gij! Vraag ook naar Tammy’s TomPoes, met heerlijke zalmmousse. Twee halen, drie betalen.

Het was verrassend hoeveel mensen die dag met te weinig waar voor hun geld huiswaarts keerden.



62

Na een vermoeiende massagedag was Rebecca Venster op dr eigen matras gaan liggen. Uit het niets besprongen haar de vragen die ze nu al dagen ontweek:

Hoe hoog kunnen bomen worden? Kan wit verschieten in de zon? Worden olifanten bruin? Waarom raakt het woord flatulatie nooit in zwang? Wat is eigenlijk zwang? Worden muggen ooit moe? Waarom vallen er voortdurend sterren maar nooit 1 uit de grote beer?

Ik moet er eens uit, dacht Rebecca. Dit kan zo niet langer. Het maalt maar door en gek is het niet: ontslag. Dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Kouwe kleren! Wie draagt die in s hemelsnaam? Erger nog: wie maakt ze?

Alle vragen maskeerden ondertussen een dieperliggende kwestie, zoals kransen een dode aan het zicht onttrekken. Rebecca had nog geen goed plekje gevonden voor de nooit tot stand gekomen ontmoeting met Hans Capslock. En ze vond het ook gek dat ze zo’n leuk iemand eigenlijk tegelijk een zak vond. Waarom maakte hij zich uit de voeten als een laffe lakei? Waarom belde hij niet? Waarom geen smsje? Je kon verdorie toch gewoon zeggen dat je in het geheim was getrouwd en dat gedane zaken nou eenmaal geen keer nemen? Dat was tenminste beleefd!

Precies op dat moment rinkelde haar telefoon. Ze reikte naast zich maar hoorde niets.

Hallo? Halloooo?

Opeens begon de matras onder haar te golven als een onstuimige zee. Ze herkende het als programma vier en constateerde dat ze in plaats van haar mobiel de bedienings remote van het bed aan haar oor hield.

That’s it!!! Besloot Rebecca. Ik neem vakantie en wel nu!

In het display van haar telefoon lichtten twee berichten op. Beddingveld, zag ze. En de SparkQuote of the day: Energy and persistence will conquer everything.

Wel wel, dacht Rebecca, whatever happened to amor vincit omnia? Heb ik daar Latijn voor gehad?

 

Beddingveld N had ingesproken.

Het plan was om met vijf meiden naar de Wadden te gaan. Waarbij Beddingveld een fotoshoot ging doen om dr portfolio te vullen, een noodzakelijkheid sinds het Mirenco-schandaal.

De Waddenzee, het vooruitzicht van strand, duin, en een verdwaalde zeehond, de mogelijkheid om na een wandeling een onwaarschijnlijke grote zak frites in te duiken en een deken van mayo over je heen te trekken sloeg aan.

Hey girl, zei Rebecca. It is I. Talk to me. Welk Wad?

Even voor de duidelijkheid, antwoordde Natasja.: het idee is alle wadden!

Pardon? Vroeg Rebecca. Hoeveel weken vakantie denk je dat ik heb?

Neeeeeee! Eh… , hakkelde Natasja. Nou ja, je weet wel; we hebben allemaal steeds meer behoefte aan onze privacy enzo. En nu dachten we, Indi en ik, dat het misschien leuk was om allemaal ons eigen Wad te hebben. En dan kunnen we per dag afspreken om bijvoorbeeld een zeehondensafari te doen natuurlijk. Da’s gezellig. En toch ook vrij.

Even kijken of ik het goed begrijp, zei Rebecca: we gaan met z’n vijven op pad. Jij zit op Texel, ik op Vlieland, Indi strijkt neer op Ameland, en wie nog meer?, eh Bouchra verovert Terschelling en Anka redt zich verder op Schiermonnikoog?

Rustig, rustig, zei Natasja, Anka gaat niet mee, dus die heeft Calcutta Page gevraagd. En over de volgorde kunnen we het nog hebben. Ik bedoel: als jij liever op Schier zit dan kan dat uiteraard. En verder dacht ik aan een gezamenlijke facebookpagina. Dan kan iedereen daar z’n eigen foto’s op posten. Lijkt dat je niet grappig?

Het bleef stil.

Rebecca? Drong Natasja aan. Hey Becks, ben je daar nog?

Kan Kreta ook? Vroeg Rebecca

Kreta? Klonk het aan de andere kant van de lijn. Kreta wie?

Ik bedoel, muts, dat ik dan net zo goed naar Kreta kan of een of ander andere zandplaat als onze gezamenlijke vakantie alleen bestaat uit een eiland-idee waarbij we elkaar het weer door sms-en. Ik zie een cartoon voor me. Hier zonnig maar koud. Hier ook zonnig, maar warmer.

… Waarom ben je altijd zo negatief? Vroeg Natasja.

Het is mn bloedgroep, antwoordde Venster. Ik vin het een ACHTERLIJK plan. Om niet te zeggen SUPERTREURIG. Ik doe ook NIET mee. En ik ga NU naar het asiel om een hond te halen …

 

63

 

Het asiel, of liever gezegd, de plaats waar het asiel zich tot voor kort bevond, was rondom gemarkeerd met rood-wit afzetlint …



64

Tsja. De Waddeneilanden.
Wat een verschrikkelijk magere prijs achteraf. Ze kon zich de euforie nog herinneren bij aflevering 50.  (IK DOE MEE! I'M IN THE BATTLE!)
Een eeuwigheid geleden...
Zorgvuldig had ze in de intercity bedacht waar ze wilde aanhaken in het verhaal. Heel bewust had ze de actualiteit - een uit elkaar vallende tegemoetkomende FYRA- gelaten voor wat ie was en had ingezet op het clubje voetbaljongens die lekker zouden gaan karten. Stoer doen en indruk maken op de meisjes. En dan daar staan als 1 van die meisjes. Nou. Leuk gewoon.
En nu zat ze opgescheept met een stel tuthola's die, net als zijzelf, wel zin hadden in een lekkere relatie met een man-achtige. Maar dit gezelschap onder leiding van Natasja B moest natuurlijk een ingewikkelde Facebook-wouldbe- waddeneilanden-experience opzetten. Inclusief Photoshoot! Dan wist zei ook nog wel een Engels woord. Pathetic. En de insteek van dit alles was om te adverteren hoe leuk 'de meiden' het wel niet hadden en konden maken. Op welk moment was zij eigenlijk 1 van die meiden geworden? Waar was het misgegaan? Wordt je vanzelf 1 van de meiden als je van je vent af bent of er sowieso geen vent hebt in combinatie met een heteroseksuele geaardheid?
En dan zit je voor je het weet in je eentje op Schiermonnikoog. Met een iPad om te sharen en te liken. Dat dan weer wel.
Maar, dacht Calcutta, t'is een vrije wereld en ik ben een vrij persoon. Ik moet natuurlijk niks. En ik heb een plan waar Schiermonnikoog niet eens zo slecht in past.
​
Wordt de kerk verbouwd? vroeg Phil aan Marc. Niet dat ik weet, antwoordde deze met een air alsof hij van alle verbouwingen in de provincie Utrecht als vanzelfsprekend op de hoogte zou zijn.  Hoe dan ook leidde rood/wit afzetlint hen naar de zij-ingang van de Westerkerk. Ze betraden de kerk en ontwaarden een goed gevuld middenschip. De zijbeuken waren om onduidelijke redenen niet toegankelijk.  Het rood/witte afzetlint om het publiek uit de zijbeuken te weren vloekte nogal met de bruintinten van de sobere kerk. Aan de andere kant paste de versiering misschien wel uitstekend bij de bijzondere gebeurtenis die vandaag zou plaatsvinden. Een unicum in de gereformeerde kerk. En een unicum in Bunschoten Spakenburg.

Ab Brechen had de twee in het vizier en zwaaide enthousiast en gebaarde dat hij twee plekken voor ze had vrijgehouden.

 

65

De beide heren schoven wat onwennig de bank in. ‘Not my usual comfort zone’ dacht Phil bij zichzelf. Je gaat dus echt niet voor je plezier een uur of wat tegen zo’n straffe leuning zitten!’ Het verbaasde nog dat de banken keurig in de lak waren gezet, en dat er - om de andere zitting  - een rood, ietwat bemuffeld kussen lag … Ook al zoiets: alsof niet iedereen recht had op een veertje onder de kont. Als het al er niet IN  mocht. De kerk gonsde van aanzwellend geroezemoes.

‘Ik dacht dat zo’n geloof niks van enkelseksigen moest hebben’ fluisterde het Hakje.

Wel als je van de APK bent, antwoordde Phil.

De wat?

De Alternatieve Protestantse Kerk, legde Phil uit. Of zoiets. Het kan ook PKK wezen.

Niet! Wist Marc zeker. Dat zijn die grijze wolven. Dit zijn toch echt de Roze Poezen.

Inderdaad was er 1 vak totaal roze gekleurd. En wat jammer toch dat je oog daar onwillekeurig naar toe werd getrokken terwijl je toch al wist dat een eventueel contact niet een wederkerig soort warmte in de liezen ging veroorzaken.

Het orgel zette in en aller ogen wendden zich naar de deuren achterin.

Ab Brechen keek op zijn horloge: het klopte precies.

De ministoet die de kerk in schreed werd aangevoerd door een struise dame in een rood mantelpakje. Aan niets kon je zien dat het de predikante was. Daarachter liep een viertal mensen dat voor een dubbelhuwelijk leek op te gaan: de veelbesproken Tahoma was geheel in het wit en straalde. Haar blonde krullen getemd door een strak kapje, volgens de tradities uit het vissersdorp. Daarnaast stampte – eveneens in het wit – de verrassing van de dag: Kitty Grid Kibbeling – een stoere toch vrouwelijke verschijning met paarse accenten, zoals een orchidee achter het oor en geborduurde cowboy boots.

De organist was zover van z’n bank geschoven om dit te kunnen zien, dat hij zich op de pedalen moest vastzetten om niet te vallen – een diepe lang aanhoudende grundelklank - de laagste ietwat zwevende g - verried zijn nieuwsgierigheid

Daarachter de twee mannen: Crop en Spelling. De een glom van onverklaarbaar geluk, de ander leek de omgeving te scannen. En daarachter hing – een golf van vertedering sloeg door alle aanwezigen – geknoopt in een gebloemde doek, zachtjes wiegend aan een werphengel die met witte knokkels van de inspanning fier vooruit gestoken werd door - jawel - Braat Commandeur, de kleine Jacqueline Alexandra. De boreling om wie de goegemeente zich naar hier had gespoed.

 

66

De Nieuwe Schrijver was verzonken in zijn nieuwe verhaal. Sigaret losjes op de onderlip. Bouchra schonk ondanks het late uur koffie. Zwart met zoveel suiker dat de vloeistof er lobbig van werd. 

'Je zit te gespannen' zei ze. 'Je moet wat losser achter je computer - dit is niet goed'.

'Hmmm... ' zei de nieuwe schrijver langs zijn peuk. 'Dankjewel. Voor de koffie.'

'Geen dank mannetje' zoemde ze terug vanuit de bank inmiddels. Ze trok haar benen onder haar derriere en zocht met de afstandsbediening naar Knevel & Van De Brink. DNS had al honderd keer gemeld dat dit duo altijd op 1 te vinden was maar deze informatie was aan Bouchra niet besteedt. Als je steeds op het plusje drukte kwam je ze vanzelf een keer tegen. Zo werkte dat bij haar. Toen ze uiteindelijk de juiste zender gevonden had zoemde ze opnieuw. Goedkeurend: 'Thijsje lijkt op je. Ik vind hem leuk... en hij is ontspannen'

DNS  bekeek  zijn schetsen nog eens. Het waren de onderleggers voor zijn verhaal dat een zou Graphic Novel zou worden. Een serieuze Graphic Novel met als hoofdpersonage een jonge vrouw van Marokkaanse komaf. Zij was de grote stad ontvlucht en een nieuw leven begonnen als automonteuse in een plattelandsdorpje. In dit verhaal geen humor, veel zwart en een hoop Weltschmerz. Vanavond werkte de Nieuwe Schrijver Mario Shift uit. De eigenaar van het Automobielbedrijf waar de jonge vrouw aanvankelijk stage loopt maar al snel een vaste betrekking krijgt.

 

Na een half uur schetsen was DNS  eruit: Mario was een man van middelbare leeftijd met immer zwarte handen en droeg een bril. Aan de hand van de geschetste gezichtsuitdrukkingen tikte DNS de karaktertrekken van zijn nieuwe personage in woorden in zijn computer. 

 

'Je moet meer ontspannen!' klonk het vanaf de bank. ''Echt je zit veel te gespannen!'

'Heey Boesj' reageerde DNS ' Weet je nieuwe vriendin Beddingveld al dat wij hier hokken?'

 

67

Op de wadden was het walgelijk warm. Uiteindelijk hadden 3 dames de oversteek gewaagd, van wie Rebecca Venster er haars ondanks 1 was. Bouchra had afgehaakt. Ze had een nieuw vriendje, ene Tom, bij wie ze net was ingetrokken. Tom zei een veelbelovend schrijver te zijn. En, zoals de kenners weten, daar bleef het dan vaak bij. Maar niemand had de moed of de behoefte gevoeld om dat punt tegen Bouchra aan te hangen.
 
Wie wel waren neergestreken op hun resp. eilanden waren dus Venster, Natasja en de onverwachte troefkaart Femke Brechen. Met Ab ging het bergafwaarts. Het dieptepunt was wel geweest dat hij tijdens een doopdienst in Bunschoten Spakenburg zowel de voorganger als de doopouders had verrast – overvallen was een beter woord – met een waterpistool in de ene hand en een rol rood-wit afzetlint in de ander, dat hij in een hoog tempo om het groepje bij het doopfont wikkelde. Roepend dat het strafbaar was om jonge katjes te verdrinken. Dat je zoiets gewoon niet deed! Zijn zaalvoetbalmaten hadden hem tenslotte amicaal overmeesterd en een biertje in het vooruitzicht gesteld. De dominee zei nogal blasé dat ‘he didn’t want to press charges’ – het was een televisiedominee – en Ab werd euforisch afgeleverd bij zijn Femke. Die, het verhaal gehoord hebbend, geen andere mogelijkheid zag dan een gedwongen vrijwillige opname van haar man. Op de terugweg had ze zichzelf een vrolijke bloemetjesjurk cadeau gedaan, d’r haren rood geverfd en zich aangemeld voor de Wadden cruise.
 
Twee dagen haddden de dames inmiddels what’s-append en door smalle geulen water van elkaar gescheiden doorgebracht. Nu waren ze dan eindelijk samen neergestreken bij Het ZinderEnd, de hipste tent van Terschelling. Alles was hier fingerfood: patat, kibbeling, jam en zelfs hele kreeften. De restauranthouder had gewoon het element ‘bestek’ geskipt.
 
Zo. Nou. Zei Rebecca. Daar zitten we dan.
Ik heb zo’n leuke man ontmoet, zei Natasja.
Vertel. Zei Femke, die een glas muntwater had besteld, waar een goudvisje aan was toegevoegd om De Beleving te versterken. Het bonkte iedere keer tegen het te kleine glas aan en lag inmiddels half verdoofd tussen de verse munt.
Rebecca keek er met afgrijzen naar. Zijn ze gek geworden hiero?
Ik wel, grijnsde Natasja. Helemaal gek. Te gek bedoel ik. Hij vroeg me mee voor een zeehondensafari, maar we hebben geen zeehond gezien.
Klinkt mij als een mislukt uitje in de oren, zei Rebecca.
Ze bedoelt dat ze dus heel andere dingen heeft gezien, zuchtte Femke. Becks! Leer je het dan nooit?

 

68

Nee, Becks leerde het nooit. Maar met een halve fles wittewaddenwijn achter de kiezen en haar armen tot aan de ellebogen in visfrituurvet was ze niet op haar scherpst. Ook begreep ze niets van het volstrekt onwezenlijke, euforische gezicht waarmee Natasja haar nu aankeek. Meestel kon je de scepsis eraf scheppen ... Nu echter - bizar...

'Nou, fill me in !' riep ze geërgert. 'Kom maar op met je seksuele successtory' want zoveel was haar haar nu wel duidelijk: er was gebaltst op een eiland.

Het bleef echter stil op het getingel van het stampertje in muntwaterglas na: Femke deed een poging de belevingsgoudvis uit zijn/haar lijden te verlossen.

Natasja's vreemde gezichtsexpressie bleef. Maar haar gezicht was wat gedraaid en ze keek nu duidelijk langs Rebekka. Haar mond opende zich langzaam. En er was sprake van weglekkend kwijl, hetgeen Rebekka wat verontrustte. 'Hey Tasje! Ben je er nog wel bij?  Wat is er aan de hand? Kijk eens gewoon!'

 

Hans Capslock stond er afgekleed bij in zijn zwarte Bermuda en verder niks. Zijn lijf was tanig en gebruind. Het roer van de kruiser die hij losjes met één hand bestuurde stond hem goed. Dat zou ook Jack moeten vinden dacht hij heimelijk. Hans had lang nagedacht over Jacks opmerking dat Hans gewoonweg te dun was voor zijn leeftijd. En dat hem dat alleen maar blessuregevoeliger maakte. Onzin, was Hans' eindconclusie. 'Een gezonde geest in een gezond lichaam'. Zo was het maar net.  En uitgerekend vandaag voelde hij zich helemaal het mannetje. Omdat hij gisteren hij het haanje was.

Hans zette koers naar de kust. Er moest witbier in het goddelijke lichaam.

 

'Zo!

R.I.P. vis! zeg ik' riep Femke en stak triomfantelijk haar glas omhoog. Rebekka staarde haars ondanks naar een beleving die uit de tijd was gekomen. Het tafereel deed Natasja, die toch bekend stond als dierenvriendin, kennelijk niets. Zij staarde sprakeloos naar een aanleggende kruiser.

 

69

Terwijl Capslock, in- en intevreden met zichzelf en zijn gemotoriseerde strijkbout, de haven van West in een rechte lijn trachtte aan te lopen en niemand, hijzelf incluis, nog maar enig vermoeden had van de clash die zich daar ging voordoen, was inmiddels ook duidelijk dat elders in het land Mario Shift de zaak op slot had gedaan. Anders dan normaal stond er een glimmende line up van auto’s die de smoezelige toegang tot zijn bedrijf maskeerden. Fermé!
 
Hoe toepasselijk, nu Shift en zijn exotische stagiere regelrecht naar Frankrijk waren gereden – Rennes om precies te zijn, aan de verkeerde kant van Bretagne. De tas met Marokkaanse liflafjes was hem al bij Lille de neus uit gekomen; hij snakte naar bruin brood. In zijn broekzak brandde de brief die de aanleiding vormde voor de studietrip. Ofschoon hij de inhoud helder had, voelde hij de behoefte om hem nogmaals te lezen: tijd voor een educatieve pitstop.
Bouchra!
Ja meneer Shift?
Ik zet de wagen aan de kant. De motor is oververhit.
De motor is oververhit? Maar ik zie helemaal geen rook of iets …
Heel goed, jongedame. Maar we doen alsof. Je wilt toch verder komen in het vak? Dan lijkt me dit een goed moment om je mooie hoofdje eens onder de motorkap te steken.
 
Onder een boom, met zicht op de C5 en de onhandige verrichtingen van zijn gebukte leerlinge, haalde Shift de brief tevoorschijn. Geachte heer Shift, las hij.‘Ik kwam uw bedrijf laatst op het spoor toen ik een tochtje langs de Stomme Krijnbeek maakte. Inderdaad een stiltegebied. Het is een beek van niks. Afijn. Ik zal u niet vermoeien met mijn leven, maar materieel gezien is er van alles mee mis. Zo heb ik bijvoorbeeld een espressomachine, terwijl ik veel liever een koffiezettende man zou hebben. En een andulatiematras, terwijl dat toch echt een Haestens had moeten zijn. Nu wil ik al een tijdje een Snoek, maar de enige vis tot nog toe is kibbeling. Het roer moet om. Uw collectie hedendaagse Citroenen is geweldig maar mijn zoekopdracht betreft een originele DS. Maakt u mij dus svp niet blij met een Dyana, Ami, eend of Mehari. U weet wat ik bedoel. De kleur is arbitrair, maar het hydropneumatische veersysteem moet werken. Ik wil omhoog. En de stoelen moeten van leer! Gekreukeld, niet gescheurd. Dat zijn mijn wensen meneer. Het spreekt vanzelf dat de auto ook technisch geheel in orde moet zijn. Kunt u mij helpen? Neem uw tijd. Met vriendelijke groet, R. Venster. (ps Een break of iets dergelijks vind ik ook goed)
 
Meneer Shift? Mario???
Shift keek op: voor zijn neus stond zijn stagiere. Ze hield twee bougies omhoog alsof het tampons waren.

 

Ik krijg ze er niet meer in, zei ze verontschuldigend.  

 

70

Het psychiatrisch instituut droeg de naam CONTROL ALT DELETE. Daarmee moderniteit uitdragend en hintend op de manier van werken en het gewenste resultaat: werkgeheugen resetten en opgeschoond opnieuw beginnen. Als het even kon zette de geneesheer directeur in op het geven van alle ruimte aan de afwijking. De patient in kwestie zou zo uiteindelijk vanzelf vastlopen in die afwijking en behoefte krijgen aan zingeving.

Ab Brechen was de ideale patient. Het medisch team was het snel eens over het behandelplan. Teneinde patient Brechen zo snel mogelijk te laten vastlopen werden hem ruime hoeveelheden materiaal, te weten rood/wit afzetlint, schaar en plakband het ter hand gesteld. Binnen de domeinen van de instellingen mocht de patient zich vrij bewegen en afzetten wat hij wilde. Dit alles onder voortdurende monitoring. Het team was er tevreden over dat in deze financieel moeilijke tijden met relatief goedkoop materiaal een een behandeling kon worden georganiseerd die geheel in lijn was met de visie van de instelling.

 

En Ab vond het geweldig. Hij voelde zich als een konijn in een teletubbielandschap. Vooral ook omdat de reactie van zijn medepatienten waren zoals hij zich wenste. Met name het afzetten van de rookruimte leverde een heerlijke discussie op over wie bepaalde waar de ruimte voor wie lag. En wie dat dan wel niet bepaalde. 

 

Het was de politie wel toegestaan Ab te ondervragen maar alleen onder de uitdrukkelijk voorwaarde dat Ab volledig vrij te laten in doen en laten en geen enkele druk uit te oefenen. Inspecteur Balk spande zich tot het uiterste in rustig te blijven; hij was inmiddels zodanig met afzetlint aan zijn stoel bevestigd dat er dadelijk een stanleymes aan te pas zou moeten komen om hem te ontzetten. ' Toch zou ik van u nog graag antwoord op de vraag van mijn collega Spatie horen, mijnheer Brechen. We weten dat u het terrein van het dierenasiel hebt afgezet met afzetlint. Maar kunt u ons wat over vertellen over de ontploffing die er aan vooraf ging?

 

71

Rebecca Venster voelde dat het moment voor een opkomende hoofdpijn was aangebroken. Ze had dat inmiddels zo dikwijls bij diverse vriendinnen waargenomen, dat ze de signalen kende en de symptomen kon veinzen. Ze streek daarom nogal afwezig het haar van dr voorhoofd met een naar ze hoopte pijnlijke grimas.

Verrek! Het werkte direct.Is er wat? Vroeg Femke B. Je kijkt zo gekweld.Rebecca wreef geconcentreerd met haar wijsvingers over haar slapen.He vervelend jongens, maar ik voel een verschrikkelijke hoofdpijn opkomen …

Ze sloot even haar ogen voor een maximaal effect.Ga even liggen anders, suggereerde Natascha, zonder haar blik af te wenden van de steile kadekant, waar een gespierde Capslock soepeltjes opsprong. Aan zijn voeten de nieuwste variant ademende bootschoen.

Kijk nou toch. Hijgde Natascha. Girls, meet The Man!Je bedoelt … informeerde Femke. Is dit je zeehondenboer? Je suis vraiment stupefaitUhuh. Antwoorde Natascha. Die van Frans evenveel kaas gegeten had als een mijnwerker van De Verlichting. Becks. Hee Becks … is het geen cuteypie?

 

Maar Rebecca was van tafel opgestaan. Sorry dames, ik moet echt even gaan liggen. Ze had het terras half achterwaarts net verlaten toen Hans Capslock zich meldde aan hun tafeltje.

‘Toevla bestaat niet!’Het was een bekende grap in het voetbal gremium En Femke Brechen sprong dus ook als door een wesp gestoken overeind.Hans? Hans Capslock? Riep ze.Die, op zijn beurt, deinsde achteruit, wat een koddige knik veroorzaakte is de kushouding die hij richting Natasja wilde aannemen. Op haar getuite lippen landde in plaats daarvan de verse flats van een meeuw.

Eeeh … zei Hans

Getver!  Riep Beddingveld.

Ik dacht dat JIJ tenminste wel bij Ab langs zou gaan? bitste Femke.

Vanuit haar hotelkamer sloeg Rebecca Venster dit alles gade door het raam. Had ze raam geheten, zou dat een venster zijn geweest, dacht ze nog gevat. Toen kamen de tranen.

 

WAAR – intussen - was Phil Colors? De middenvelder met de gouden voetjes en de in kopduels gevreesde ‘harde’ rechterarm? Er was van Phil, sinds het parmantige ja-woord van het vismeisje aan haar viswijf nagenoeg niets meer  vernomen. Op het internet gonsde het van de geruchten; speciale LinkedIn en Facebook subgroepen – tevens volgers van het feuilleton – shareden hun kennis, of het gebrek daaraan.

’Hij heeft zijn zak opgedoekt en importeert nu handgesneden Buddhabeelden uit Bali’. (zak was natuurlijk een tikfout).

‘O. Dus niet iets met genetisch gemodificeerde mais?’‘

Een vriendin van mij zei dat hij een Plofkiprestaurant had geopend. Maar bij nader inzien was dat een broodje Aap.

Iemand die zijn restaurant ‘Broodje Aap’ noemt krijgt van mij de Pullitzerprijs. Like. Double Like.

‘Ik dacht dat hij bij een sekte was gegaan???’

‘Sekte, my ass! Hij heeft een boek geschreven. Als je het mij vraagt zijn Phil Colors en die gast die zich De Nieuwe Schrijver noemt een en dezelfde persoon.Wat? Jeeeeezz. Dus al die tijd ….Tijd is ook maar een dimensie.

 

Enz. Enz.Feit bleef dat de beddenspeciaalzaak op Kanaleneiland slordig was afgeplakt met posters en dat zich tegen de dorpel ook al hondepoep had opgehoopt. De posters schreeuwden uiteenlopende berichten: ‘verbouwingsopruiming’, Moody’s was here, Fok Rutte & de rest en Futsal Forever.

 

72

Phils niet aflatende nieuwsgierigheid had hem al menig onnodig weetje opgeleverd en  op vele bizarre plekken gebracht. De weetjes werden gestald op een plek in zijn brein die tot zijn eigen ongenoegen alleen geactiveerd werd tijdens quizzen. En ook de plekken waren niet om over naar huis te schrijven: een vervallen stadion, een ruïne van een steenfabriek, een autosloperij ...

En nu stond ie met z'n All Stars in de smeulende resten van iets wat ooit het dierenasiel was geweest. Het terrein was met belachelijk  veel rood/wit afzetlint in zigzag vormen afgezet. Hier zou geen processierups uit ontsnappen. Het was niet moeilijk om in dit werk de hand van Ab Brechen te herkennen. Phil geloofde niet dat Ab iets met de ontploffing en de daaropvolgende brand te maken had. Ab mocht dan een beetje van het pad af zijn de laatste tijd maar een brand veroorzaken met mogelijke dode dieren tot gevolg ... onmogelijk.

Als altijd ebde de sensatie van het in een crime scene staan snel weg. Hij had te doen met Ab en bedacht dat hij er beter aan deed hem te bezoeken in het psychiatrisch instituut dan hier nog wat zijn voeten te laten verassen.

 

'Ben je ook de sfeer aan het opsnuiven van nieuwe mogelijkheden Colors?'

Phil schrok op een staarde in het ondernemende gezicht van Marc Cherchez. 'Heb jij hier ook werk of ben je gewoon de ramptoerist die ik altijd al in je heb gezien?' vervolgde Marc. 'Ik heb een alibi. Zelf verzonnen welliswaar maar daar kom ik mee weg. Ik ben voor de gemeente, dus ook namens jou, me aan het orienteren op de nieuwe invullingsopportunities van deze plek. En dan nog zeggen dat ambtenaren niets uitvoeren. Nee ik hoef geen dankjewel ... It's my job en ik doe het graag'

'jajaja' zei Phil 'Fijn. Whatevere keeps you from the street. Maar ik dacht meer aan Ab. Wist je dat ie is opgenomen en dat dit roodwitte kunstwerk van hem is?"

'Och nee toch. Istie doorgedraaid? Ik dacht dat het allemaal wel zou meevallen... En nu je het toch over voetbal hebt ... weet je aan wie ik moest denken toen ik tussen al deze zwartgeblakerde resten dit hagelwitte kaartje vond?'

Phil las het inderdaad hagelwittekaartje dat Marc hem voorhield:

En Ik zal haar wezen, spreekt de Heere, een vurige muur rondom; en Ik zal tot heerlijkheid wezen in het midden van haar. Zacharia 2:1-13

 

73

Rebecca Venster keek in de spiegel van haar hotelbadkamer en zag een hoofd waar de lol uit was. Dat kon natuurlijk niet! Ze besloot direct te handelen: flats, flets en flubber – daar gingen de slippers en slipjes de sporttas met neocommunistische opdruk in. Hupsakee. De toilettas met uitstekende tandenborstel protesteerde als gewoonlijk, maar was niet bestand tegen de krachtige bildruk waardoor hij alsnog zuchtend tussen de liflafjes verdween. Zip & go!
U gaat ons verlaten? Stelde de hotelier aan de receptie overbodig.
Indeed I do. Zei Rebecca. Dus houdoe.
En de rekening? Vervolgde de bode.
Rebecca wuifde vaagjes in de richting van het terras: ‘Een van de pimpelmezen betaalt. Ze heeft iets te vieren ….’

Het had wel wat: aftaaien without further notice. Het hart heeft redenen die het hoofd niet kent. En waarom dan de rest van de kuttekoppen informeren?
Ze had so wie so de scheit van de onbemiddelbare middelbare dames, met hun hunker om aan een mannenarm te hangen. Of aan iets anders, wat van z’n eigen al hing.
Mannen! Waarom toch was dat een terugkerend thema in het loze, lege vrouwenleven? Het maakte niet uit in welke schitterende bolide je reed, of de hoeveelheid blinbling die je beroepshalve bij mekaar had gesprokkeld, uiteindelijk bleek het inwisselbaar voor 1 enkele bikkel, die zijn bindingsangst wel wou beteugelen. Ofwel aan de ketting van een duurzaam soort huiselijkheid, ofwel  aan het rekbaar stuk elastiek van iets buitenechtelijks. De dubbele moraal met eenzijdig voordeel!
Ja, ze was teleurgesteld over het feit dat ene Hans Capslock, eenmaal uit zijn wikkel, ook gewoon een grijs uitgeslagen reep nepchocolade was en niet de pure verrassing waarvoor ze hem hield. Maar daar hield het voor nu bij op. Vooruit met de geit.

Geen geit te bekennen. Wel een kiosk in de veerhaventerminal met een exorbitant aanbod van bedrukte media
ZENSybility – je kompas voor NU, las Rebecca.
De titel werd verklaard in het hoofdredactioneel: elke moderne vrouw deed er goed aan zichzelf te ontwikkelen tot een profijtelijke mengelmens waarin een Buddhistische gelijkmatigheid zich paarde aan  de superpracticality van de onverstoorbare Sybil Fawlty. Wie daarin slaagde kon zich verheugen in het dubbelzinnige adagium Take your Pick en zo alle zuuraanvallen van het leven te lijf. Daarbij hielp het als je dat leven voortaan beschouwde als een bestseller of blockbuster, waarin jij de hoofdrol had.
Maar ik wil helemaal geen hoofdrol, dacht Rebecca. Ik wil een bijrol. Met af en toe een huilbui en hier en daar een kroket!     
Het nieuwe blad had voor het nulnummer duidelijk gekozen voor een eenduidige structuur: de helft van de artikelen dicteerde dat narigheden gewoonweg niet bestonden: Afscheid nemen bestaat niet | Haaruitval bestaat niet. | Zinloosheid bestaat niet.
De andere helft stak nog optimistischer in:
Mijn heimwee is een blije reis waarvoor ik niks hoef in te pakken
Fileprostitutie – een gouden ticket voor de live show van morgen!
Vogelstudie wijst uit: wees niet te bang voor blijvende trek.

Rebecca besloot het blad niet en ook nooit te kopen.
Ze had zin in een Hiep Hiep Kado …